Ο Stephen Pompeo Ciampi ή αλλιώς June of 87 μας προσκαλεί να μπούμε στο δικό του σουρεαλιστικό ονειρικό κόσμο.

Ο Αμερικάνος Stephen Pompeo Ciampi ή αλλιώς June of 87 μας μιλάει απο το Danvers, Massachusetts και μας προσκαλεί να μπούμε στο δικό του σουρεαλιστικό ονειρικό κόσμο. Με το προσωπικό του ασαφή φωτογραφικό στυλ εξαλείφει τα όρια ανάμεσα σε ονειρικής και εφιαλτικής κατάστασης.

 

From "Overgrown"

 

 

Τι είναι αυτό που σε ενδιαφέρει περισσότερο στη φωτογραφία;

 

Η ικανότητα να παράγεις μαζικά στιγμές και αναμνήσεις. Ο οποιοσδήποτε απλός άνθρωπος έχει στα χέρια του μια μηχανή νοσταλγίας.

 

 

 

Οι φωτογραφίες σου έχουν ένα μοναδικό στυλ, μοιρασμένες θεματικά ανάμεσα σε ποτραίτα, γυμνό και φωτογραφίες φύσης. Νιώθω μέσα από τη δουλειά σου μια ονειρική αλληλουχία. Τι ακριβώς θες να περάσεις μέσα απο τις φωτογραφίες σου και πώς πιστεύεις οτι το επιτυγχάνεις απο τις λήψεις σου αυτό;

 

Θέλω οι φωτογραφίες να βγάζουν ότι είναι ένα όνειρο. Αυτό είναι βασικό για μένα και τη διαδικασία που ακολουθώ. Γράφω πολύ, με σκοπό να προετοιμάσω το μετασχηματισμό μιας συνήθους φωτογραφίας σε κάτι πιο εμφανώς ασαφές. Η ιδέα που έχουμε για τα όνειρα, είναι ανακυκλώμενες πληροφορίες που μαζεύουμε μέρα με τη μέρα. Οι φωτογραφίες είναι ουσιαστκά εικονογραφήσεις αυτών των πληροφοριών, παραδείγματα όλης αυτής της διαδικασίας. Επιπλέον, τα όνειρα μου ειναι δικά μου...κανείς δεν μπορεί να μου τα πάρει.

 

From "Collective 7"

 

Πώς καταφέρνεις το άτομο, μέρος ή αντικείμενο που έχεις μπροστά απο τη κάμερα, να είναι ακριβώς όπως το θες;

 

Εξαρτάται από το θέμα της φωτογράφισης.

 

Για να αποτυπώσω τη φύση ή το γύρω περιβάλλον μου, επιλέγω ένα μέρος που οπτικά θα με εμπνεύσει. Προτιμώ μια σύνθεση τοπίου, που η ιδέα της επιβίωσης επικρατεί, εκεί που το οτιδήποτε παλεύει να ζήσει, και ένα απλό κοινό περιστατικό να μπορεί να γίνει μια εφιαλτική κατάσταση. Ένας βάλτος ή μία ελώδης περιοχή είναι το κατάλληλο μέρος για αυτό και εκεί αναπτύσσω το θέμα μου.

 

Όταν φωτογραφίζω ανθρώπους, συνεργάζομαι με αυτούς που θέλουν να απεικονίζουν μια ιδέα, μια εμπειρία ή κάποιου είδους συναισθήματος. Πότε δε δουλεύω με άτομα που θέλουν να επιδείξουν τα σώματά τους ή μια συμβατική πόζα... Αυτό είναι ένα «βιβλίο» που το έχω ήδη διαβάσει. Τα μοντέλα φωτογραφίας όπως τα βλέπουμε, ειναι βαρετά, απλές κούκλες σε κοινωνικά αποδεκτές ιδεών λήψεις, που έχουν ξαναγίνει. Προσπαθώ μέ όπλο την δουλειά μου να καταρίψω αυτή τη δομή.

 

From "Collective 7"

 

Τι σε παρακινεί να συνεχίζεις να φωτογραφίζεις; Είναι οικονομικό, πνευματικό ή συναισθηματικό το κίνητρο;

 

Δεν υπάρχει κάποιο οικονομικό κίνητρο για τη δουλειά μου. Μία πνευματική ή συναισθηματική παρακίνηση ίσως Το κίνητρό μου είναι περισσότερο μια αίσθηση επανάστασης στους γύρω μου σαν φωτογράφος, να δημιουργήσω κάτι διαφορετικό. Έχω επίσης και υψηλή ηθική εργασίας, έαν σταματήσω να δουλεύω ή αμα δέν δουλεύω, θα χάσω το μυαλό μου.

 

Εδώ που ζω, η έννοια της φωτογραφίας είναι κορεσμένη στη διαφημιστική, μπουντουάρ, και γκλάμουρους στυλ φωτογραφία. Όλες αυτές είναι παγιδευμένες μέσα στον ίδιο εικαστικό ρυθμό κοινής αλληλεπίδρασης. Οι φωτογράφοι τραβάνε το περιεχόμενό τους με τον ίδιο τρόπο και έχουν σα βάση αισθητικά τη δουλειά άλλων, κάτι το οποίο δεν είναι αυθεντικό. Βλέποντας αυτό, προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι διαφορετικό, παραμένοντας πάντα στον δικό μου ρυθμό, στον δικό μου μηχανισμό που έχτισα. Αυτό είναι το ουσιώδες σε κάθε καλλιτέχνη, ανεξάρτητα το μέσο που υπηρετεί.

 

Πάντα θέλω να δημιουργώ κάτι καινούριο, κάτι συγκλονιστικό. Για αυτό ίσως χρησιμοποιώ τα όνειρα σαν αφετηρία στη δουλειά μου. Ποιος ξέρει πως το μυαλό μου θα αντιληφθεί μια γαμημένη πληροφορία, και πως αυτή η αντίληψη της πληροφορίας θα με εμπνεύσει;

 

From "Overgrown"

 

 

Αν και νιώθω ότι έχεις βρεί ήδη το προσωπικό σου στυλ, αν είχες τη δυνατότητα να πήγαινες τη τέχνη σου σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, πέρα από τον φόβο της αποτυχίας ή απόρριψης, που θα σε οδηγούσε καλλιτεχνικά αυτό; Τι καινούριο θα δοκίμαζες;

 

Οι δύο φόβοι που έχω για τη δουλειά μου είναι να με συγκρίνουν με κάποιον άλλον ή να μη μπορώ να δημιουργώ στα δικά μου πρότυπα. Οταν ξεκίνησα να φωτογραφίζω, κάποιος με σύγκρινε με τον Christopher McKenny, ο οποίος είναι εξαιρετικός στο είδος της τεχνης του. ʼλλα να συγρίνομαι με τον Chris είναι προσβολή και για αυτόν και για μένα, και στο δικό μου μυαλό θα είναι σαν τον αντιγράφω ή το αντίθετο. Επίσης ωθώ τα όριά μου και θέλω να τα προεκτείνω όσο το δυνατόν περισσότερο. Το φωτογραφικό μου προτζεκτ τελειώνει όταν νιώσω εγώ ότι ολοκληρώθηκε.

 

Δεν έχω κάποιο φόβο αποτυχίας ή απόρριψης. Η κατεύθυνση που πηγαίνω πλέον τη δουλειά μου είναι πιο ακραία. Δεν θέλω να μοιραστώ τι ακριβώς έχω σκοπό να φωτογραφίσω, αλλά το πώς θα γίνει είναι πολύ συναρπαστικό και θα πραγματοποιηθεί μέσα σε μια κατάσταση ονείρου, στην οποία πάντα δουλεύω.

 

 

From "The Birth of A"

 

 

Υπάρχει κάτι που σκέφτεσαι λίγο πριν πατήσεις το κουμπί της μηχανής;

 

Προσπαθώ να μη σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή. Νομίζω ότι σκέφτομαι ήδη γαμημένα πολύ και το μυαλό μου τρέχει ανάμεσα στη καριέρα μου, στην τακτική μου ζωή και στο να γράφω. Όταν το κλείστρο απελευθερώνεται, δεν ακούω τίποτα, δεν σκέφτομαι τίποτα, είμαι εγώ και το θέμα μου και για μια φορά στη μέρα μου.. υπάρχει η απόλυτη ησυχία και ηρεμία.

 

Πέρα οτι αγκαλιάζω αυτή τη μορφή παρηγορίας, πάντα διασφαλίζω ότι η εικόνα που απαθανατίζω σε ψηφιακό ή φίλμ, να μεταφράζεται πάντα σε κάτι φωτογραφικό και όχι σε μια γραφιστική εικόνα. Η πίεση να παρουσιάσω μια φωτογραφική εικόνα έναντι μιας τυχαίας γραφιστικής, πάντα θα υπάρχει. Είναι ζωτικό να χρησιμοποιώ όλα τα περιβάλλοντα υλικά στη φωτογράφιση και τίποτα να μη δημιουργείται μετά στην επεξεργασία.

 

 

 

Επιλέγεις περισσότερο το ασπρόμαυρο φορμά στις φωτογραφίες σου και λιγότερο το έχγρωμο. Γιατί τελικά ασπρόμαυρο;

 

Επιλέγω το ασπρόμαυρο κυρίως λόγο επειδή είμαι χρωματικά τυφλός, και η επεξεργασία είναι δύσκολη για μένα όταν προσπαθώ να διορθώσω τα χρώματα σε μια εικόνα. Είναι πιο εύκολο να ασχολούμαι μόνο με μαύρα, λεύκα, σκίες, φωτεινά μέρη.

 

Σε ό, τι αφορά την προτίμηση... Πιστεύω ότι οι έγχρωμες φωτογραφίες στο μεγαλύτερο μέρος τους, είναι σκατά και αποσπούν απλά τη προσοχή. Οί άνθρωποι είναι σαν μικρές μύγες που βουίζουν γύρω απο τη φωτεινή λάμπα, μόνο και μόνο για να πετάξουν μέσα της και να γίνουν στάχτες. Εκλαβάνουμε την έγρωμη φωτογραφία με τον ίδιο τρόπο. Τείνουμε να ευχαριστιόμαστε τις έχρωμες φωτογραφίες λόγο του χρώματος και όχι του περιεχομένου. Υπάρχει λίγη ή καθόλου ποσότητα αλήθειας στις έχγρωμες . Η ασπρόμαυρη φωτογραφία είναι διαχρονική, εκθέτει τη αλήθεια, τις πληγές, το χτύπημα, τον πόνο. Δεν υπάρχουν αποσπάσεις προσοχής μέσα στην ασπρόμαυρη φωτογραφία, μόνο η οπτική του τι βλέπεις και τι υπάρχει πραγματικά.

 

 

From "Overgrown"

 

Φωτογραφικά τι ετοιμάζεις στο μέλλον; Σχεδιάζεις το φωτογραφικό σου θέμα απο πριν ή γεννιέται μέσα από τις λήψεις σου;

 

Οπως ήδη είπα, πάντα γράφω, ειδικά σχετικά με τα όνειρα. Το θέμα γεννιέται μέσα από τη διαδικασία, του πώς να δημιουργήσω μια αδιόρατη θεματική μέσα απο τη φωτογραφία. Πάντα έχω και το πάθος να δημιουργήσω μια συγκλονιστική εικόνα, επομένως πάντα σκέφτομαι πώς θα το καταφέρω αυτο.

 

Παρόλο που οι φωτογραφίες είναι σχεδιασμένες κατά αυτό τον τρόπο, προσπαθώ να δημιουργήσω μια εικόνα που να είναι ειλικρινής και αυθόρμητη. Εδώ είναι που ειναι σημαντικό το να δουλεύω με τα σωστά άτομα,μιας και τείνω να τους πιέζω να εκφράσουν τον ευατό τους όσο γίνεται πιο πολύ. Ο φωτογράφος είναι η μικρότερη μερίδα στο να απαθανατίσει μια εικόνα, όπου το θέμα παίζει μεγαλύτερο ρόλο, στο πώς η ιδέα εμφανίζεται... μια σχέση συμβίωσης κατά κάποιο τρόπο.

 

Δεν είμαι σίγουρος πώς τα μελλοντικά μου πρότζεκτ θα είναι. Αυτό που ξέρω είναι το περιεχόμενο που θέλω να απαθανατίσω και το είδος των ανθρώπων που επιδιώκω για αυτό, αλλά το να μοιραστώ το θέμα τώρα, θα χαλάσει την έκπληξη. Μέρος του να είσαι συγκλονιστικός είναι να αλλάζεις τη θεματική σύνθεση και να είσαι πιο μπροστά απο ότι περιμένει το κοινό. Δεν θέλω ποτέ να είμαι προβλεπόμενος.

 

 

Το προσωπικό σου site είναι με το όνομα/ψευδώνυμο June of 87. Τι συμβολίζει αυτή η ονομασία;

 

Όταν ξεκίνησα να φωτογραφίζω όπως όλοι οι καλλιτέχνες, ήθελα η δουλειά μου να ζει για πάντα, ακόμα και μετά όταν χαθώ. Κατά καποιο τρόπο είναι μια δήλωση. Θέλω να πιστεύω οτι είμαι λίγο αινιγματικός και ότι η δουλειά μου είναι το πρόσωπο στο ποιος είμαι. Ποτέ δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω το "Photography by Stephen Pompeo Ciampi" ή "Stephen Pompeo Ciampi, Photographer", αλλά είχα ανάγκη να δημιουργήσω κάτι που θα εκφραζόταν αντί για μένα.

 

Γεννήθηκα τον Ιούνιο του 1987, και έτσι σκέφτηκα οτι το «June of 87» θα είχε ωραία απήχηση. Αρχικά είχα σχεδιάσει το site να είναι μια συλλογή τέχνης, αλλά γρήγορα άλλαξε και αποφάσισα να το κρατήσω σαν το «έργο ζωής μου». Το June of 87 εκφράζει τον εαυτό μου και τη δουλειά μου χωρίς να προδίδει πολλά, σχετικά με το ποιος είμαι.

 

 

 

Θα ήθελες να μας πεις μερικά πράγματα για τον εαυτό σου, εκτός φωτογραφίας;

 

Με γοητεύει η αρχιτεκτονική και το πώς οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις πληροφορίες.

Τα Γαλλικά αρτοσκευάσματα είναι τα αγαπημένα μου για φαγητό.

Επίσης με τρομοκρατουν οι νυχτερίδες. Ο γενετικός σχεδιασμός που έχουν, μου είναι ακατανόητος.

 

_________________________________________________________

 

More infos 

http://www.juneof87.com

https://www.instagram.com/juneof87

 

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•