Ν.: Οδηγώ τώρα, θα σε ξαναβρώ μετά. Η Τήνος είναι ζόρικη, στροφή, γκρεμός.

Τ. : σαν τις σχέσεις!

Ν.: στη γιόγκα κάνουμε πολλές στροφές για ανανέωση των εσωτερικών οργάνων.

Τ.: εκπαιδεύεσαι στην ευλυγισία του σώματος, για να μπορείς να είσαι ευλύγιστος και στην ζωή, η καλή ευλυγισία, δημιουργεί και την καλή λειτουργία των οργάνων.

Ν.: κάνεις κι εσύ;

Τ.: όχι ξέρω .

N.: δεν είμαι φωτογράφος, είμαι αφηγήτρια έχω αποφασίσει. Από μικρή ο πατέρας μου, μου έλεγε ποιήματα, Παλαμά, Δροσίνη, όταν οδηγούσε και μου έμεινε. Νομίζω ότι αυτό την έκανε τη δουλειά.

T.: δεν μπορείς να το διδάξεις;

N.: διδάσκω αγγλικά σε ένα σχολείο. Όλο ιστορίες τους λέω, όταν με ακούν. Νομίζω ότι λέω ιστορίες για να αγοράζω μέρες.

T.: «School stories», τι ιστορία λες εκεί;

N.: Ότι μου αρέσουν οι άδειες σχολικές αίθουσες, να κάθομαι και να πέφτει ο ήλιος πάνω μου, να έχουν σχολάσει τα παιδιά να μην έχει φασαρία, ηρεμία.

T.: μα δεν είναι άδειες, φωτογραφίζεις αντικείμενα.

N.: ναι χωρίς παιδιά, χωρίς ήχους, μου αρέσουν οι καρέκλες, τα παλτουδάκια και οι θρησκευτικές εικόνες.

T.: γιατί μόνα τους;

N.: γιατί αφαιρώ όσο μεγαλώνω για να ξεκουραστώ.

T.: θες να φαίνεται το αποτύπωμά τους;

N.: ναι, δεν θέλω να βγάζω τα φανερά.

T.: ὄψις γὰρ τῶν ἀδήλων τὰ φαινόμενα.

N.: νομίζω ότι αυτό που κάνω είναι κάτι μοναχικό.

T.: meditating;

N.: ακριβώς

T.: όλοι μοναχοί είμαστε.

N.: είμαι στο νησί.

T.: ποιο νησί;

N.: το μόνο που με σώζει, βρίσκομαι στην Τήνο.

T.: είχα πάει κάποτε στον Πάνορμο και όπως φωτογράφιζα, ήρθε μια κοπελίτσα και με φίλησε στο στόμα και μετά χάθηκε δεν την ξαναείδα ποτέ, ιστορία για σένα.

N.: γοργόνα… μου στέλνουν ιστορίες οι φίλοι που βρίσκουν παράξενα νέα. Τηλεόραση έχω να δω από τότε που πέθανε η Νταιάνα.

T.: πώς ξεκινάει μια ιστορία;

N.: τον καιρό εκείνο, έγινε ένας μεγάλος γάμος στον Πάνορμο και η θάλασσα δεν είχε ψάρια, είχαν όλα εξαφανιστεί…

T.: Εμείς ζούσαμε τότε;

N.: εξαρτάται από εσένα πάντα, που λες την ιστορία.

T.: ο ουρανός είχε τόσα πολλά αστέρια όπως τώρα;

N.: εξαρτάται από τα φώτα γύρω.

T.: γιατί σκέφτηκα, ότι μπορεί τα ψάρια να πέταξαν, για να γίνουν αστέρια.

N.: πιο λυρικός από μένα.

T.: προσπαθώ να μάθω πώς ήταν ο γάμος;

N.: μεθυσμένος, δεν είχαν ψάρια, μόνο κρασί.

T.: Για ποιον λόγο κάποιος να φτιάξει μια ιστορία;

N.: Για να κερδίσει χρόνο από τους ουρανούς.

T.: Ναι αλλά αφηγείται σε κάποιους κάτι. Γιατί να χαθούν τόσα ψάρια;

N.: Θα πεθάνουν ούτως ή άλλως, όσο είναι όμως εδώ, πρέπει να πουν μια ιστορία.

T.: Γιατί όμως μια ιστορία κι όχι κάτι άλλο. Να γίνουν ζωγραφική.

N.: Εγώ αγαπώ τις ιστορίες πιο πολύ. Μου αρέσει η πλοκή και η ομοιοκαταληξία.

T.: Και θες να μείνουν να τις διαβάζουν;

N.: Ναι νομίζω, αν όχι, δεν πειράζει.

T.: θα μπορούσες να να φτιάξεις μια ιστορία που να αφορά εμένα;

N.: Τώρα γράφω μόνο για αγνώστους. Γράψε εσύ μια για σένα.

T.: Θα προσπαθήσω. Γράφω μόνο κάτι ποιήματα

N.: Έξοχα! μόνο; θα θύμωνε ο Καρυωτάκης.

T.: ναι, δεν αφηγούμαι, δεν έχω τάξη στο μυαλό. Δεν έχω υπομονή, αντοχή. Είμαι στιγμοσυλλέκτης, κλέφτης, δεν είμαι νοικοκύρης να χτίσω σπιτικό. Αταξία στο μυαλό έχω. Προσπαθώ να κάνω τα πάντα, το μυαλό μου πετάει από δω κι από κεί, πάει μόνο εκεί που γλυκαίνεται σαν την μέλισσα κι εκεί κολλάει στο μέλι.

N.: πολύ ευγενική εικόνα για κάτι δύσκολο, a taste of honey

T.: και μετά ψάχνει να βρει τον δρόμο που έκανε και δεν τον θυμάται, χρειάζεται να πάει πολλές φορές να του γίνει βίωμα ο δρόμος, να τον ξαναζήσει, για να τον χωνέψει.

N.: εξαρτάται από τη μνήμη πάντα.

T.: η ιστορία χρειάζεται την μνήμη;

N.: ναι χωρίς τη μνήμη, δεν μπορώ να αφηγηθώ.

T.: άρα χρειάζομαι μνήμη… να θυμηθώ να πάρω.

N.: και να αφήσεις.

T.: να επιλέγω;

N.: ναι, όλα είναι θέμα επιλογής

T.: μήπως οι λέξεις δεν είναι μνήμη;

N.: Είναι οδός για τη μνήμη

T.: είναι εικόνες που συνθέτω; ξέρω την ιστορία ή την χτίζω; πώς χτίζεται; η συγκίνηση με οδηγεί;

N.: Εξαρτάται από το είδος της γραφής. Η συγκίνηση θέλει και δομή. Αλλιώς χάνεται. Δομή και μέτρο.

T.: τι θέλει η δομή;

N.: Να σε κρατήσει. Είναι ο σκελετός. Σκέψου ένα σώμα χωρίς κόκαλα. Καταρρέει, θέλει δομή, αλλιώς κουράζει.

T.: για την οικοδομή έμαθα σχέδιο, στον λόγο όμως;

N.: Διαβάζεις εκείνους που ξέρουν.

T.: τον αισθάνομαι τον σκελετό, αλλά δεν βλέπω.

N.: Αν διαβάζεις και δε σε κουράζει έχει…

T.: πρώτα φτιάχνεις τον σκελετό;

N.: Εγώ όχι, αλλά αυτά που γράφω τώρα είναι πολύ συγκεκριμένα. Στους στίχους ναι, μετράω.

T.: στην φωτογραφία πως αφηγείσαι;

N.: Με το ένστικτο πριν. Με τον τίτλο μετά.

T.: ο τίτλος μπαίνει στην αρχή; είναι ερώτημα ή απάντηση;

N.: Είναι σύνοψη.

T.: Εδώ εγώ βλέπω μια μεταφορά. Όπως και στην φωτογραφία αυτό που είναι σημαντικό δεν απεικονίζεται, αλλά αντιλαμβάνεται. Η εικόνα είναι το μεταφορικό μέσον. Έτσι κι εδώ η ιστορία είναι ένα μεταφορικό μέσο, για να μας μιλήσει πιθανόν. Όπως στην περίπτωση της φωτογραφίας, ο Φωτογράφος εγκυμονεί κάτι που δεν υπάρχει, κάτι που θα το δουν μόνο όσοι το αξίζουν! Μόνο όσοι μπορούν να το δουν! Όταν κάτι μεταφέρει πλήρη την πληροφορία, τότε από αυτήν αντλείς αυτό που έχεις ανάγκη.

N.: Ναι, Ορθό.

T.: έργο τέχνης λοιπόν…

N.: Αυτό που κάνω είναι λίγο παράδοξο. Διαφορετική αφήγηση.

T.: εμένα ζουζουνίζει το μυαλό μου όταν τις διαβάζω.

N.: Αυτό θέλω.

T.: η ιστορία έχει αφορμή τον τίτλο της;

N.: Αυτά δεν είναι σταθερό. Άμα διαβάσω την είδηση και δεν με κεντρίσει την αφήνω.

T.: Πρέπει να διαβάζεις ιστορίες για να φτιάχνεις ιστορίες;

N.: εγώ ναι, αλλά τις ξαναφτιάχνω, γίνονται προσωπικές ειδήσεις.

T.: Όταν η πραγματικότητα υπερβαίνει τη φαντασία ή όταν η φαντασία δημιουργεί μία νέα πραγματικότητα. Ποια η ζωή μέσα σ' αυτές τις πραγματικότητες;

N.: Αυτή που της δίνεις.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•