Ξεκίνησα να φωτογραφίζω εδώ και περίπου δέκα χρόνια, αλλά τα πράγματα σοβαρέψανε τα τελευταία δύο χρόνια με τη μαθητεία μου στο Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Εκεί άρχισε να ξεκαθαρίζει περισσότερο στο βλέμμα μου, η λεγόμενη "καλλιτεχνική" φωτογραφία. Να προσθέσω όμως ότι ήδη με είχε βοηθήσει σ' αυτό η γνώση μου στην Ιστορία της Τέχνης, κυρίως στη Ζωγραφική.

Έμπνευση-Κίνητρο;

Θα συνδέσω την απάντηση με την προηγούμενη, λέγοντας ότι σήμερα στην εποχή των κατά Baudrillard προσομειώσεων, της πανταχού παρούσας εικόνας και της συνακόλουθης α-διαφοροποίησης των ορίων μεταξύ αισθητικής και μή αισθητικής, αυτό που μπόρεσε να κάνει η Ιστορία της Τέχνης είναι να βοηθήσει στη μορφή κυρίως που παίρνει η κάθε φωτογραφία (κάδρο, φωτοσκίαση κλπ). Αλλά η άποψή μου είναι πως μετά την απομάγευση του κόσμου και την συνειδητοποίηση της αυταπάτης των ιδεολογιών, είναι ανάγκη να δούμε τον κόσμο με μια -φωτογραφική- ματιά περισσότερο αθώα· δίχως την περιττή εκζήτηση της Νόησης που εμμένει σε μια μαχητική κριτική των πάντων, ένα εκ των έσω βλέμμα, ποιητικό, που ίσως θα μπορέσει να πλησιάσει την πραγματική ύπαρξη δίνοντάς της κάποιο Νόημα. Σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να μην παραθέσω τα λόγια του Tarkofsky:

«Δημιουργούμε μια εικόνα και την κάνουμε αισθητή. Μπορεί να γίνει αποδεκτή ή όχι, δεν μπορεί όμως να γίνει κατανοητή εγκεφαλικά. Την ιδέα τού απείρου δεν την εκφράζει κανείς με λόγια ούτε την περιγράφει, αλλά μπορεί να τη συλλάβει μέσω τής τέχνης που κάνει χειροπιαστό το άπειρο. Στο απόλυτο φτάνει κανείς με την πίστη και τη δημιουργική πράξη.»   

     Επομένως οι φωτογραφίες μου επικεντρώνονται στον άνθρωπο, στην ποίηση που εκπέμπει και στις δυνατότητές του. (Μέσα σ’ αυτό το πεδίο συμπεριλαμβάνω και την έννοια του παιχνιδιού, την παιδική ματιά στον κόσμο που μας εμπεριέχει και τον εμπεριέχουμε. Επίσης, η ταξιδιωτική φωτογραφία, η ποικιλομορφία ανθρώπων και μακρινών περιοχών βρίσκεται στις πάγιες προτιμήσεις μου.) Γι΄ αυτό θαυμάζω ζωγράφους σαν τον Θεοτοκόπουλο όπου στα έργα του τα πρόσωπα των ανθρώπων στρέφονται προς εκείνη την κατά τον  G. Steiner “ηθική ενόραση”. 

 Αγαπημένοι Φωτογράφοι;

Μου αρέσουν πολλοί φωτογράφοι και κατά καιρούς παθαίνω εμμονές με κάποιον. Τελευταίως ατενίζω τα έργα του R. Meatyard που θεωρώ ότι έχει ένα ερμητικό δικό του κόσμο, ανησυχητικά ήρεμο, ενταγμένο ίσως στη γενικότερη ανησυχαστική αγωνία του ανθρώπου του β μισού του 20ου αιώνα.

Μέθοδος-Διαδικασία-Σκέψεις;

 Για ένα νέο φωτογράφο, θα έλεγα ότι είναι απαραίτητο να χρησιμοποιεί τον δικό του προσωπικό χρόνο για την πραγματοποίηση του έργου του, να αυτοεξετάζεται και να διαλογίζεται πριν προχωρήσει στο θέμα του ώστε να μπορέσει να αποφύγει τις Συμπληγάδες της αυτοπροβολής και της εύκολης στην εποχή μας δημοσιότητας. Επίσης, είναι σημαντική κατά τη γνώμη μου η επιδίωξη της συνεργασίας και της συζήτησης με τους ομότεχνους, κυρίως τους παλιότερους, προκειμένου να ξεκαθαρίσει κατά το δυνατό, η δική του ματιά. Εξάλλου η φωτογραφία είναι το κατεξοχήν μέσο, τόσο άμεσο με την όραση, όπου μπορεί να πραγματωθεί αυτός ο «εσωτερικός τόπος που αποτελεί την αλήθεια μας. Έτσι αποδίδουμε εκ νέου στην εικόνα το νόημά της ενώ κερδίζουμε το προσωπικό μας βλέμμα» (Χάρης Κακαρούχας).

        Θα ολοκληρώσω την αυτοπαρουσίασή μου με ένα ποίημα της Αναστασίας Γκίτση, το οποίο εκκινώντας  από  (τη φωτογραφική εδώ) εικόνα, ολοκληρώνεται με τη μετενσάρκωση σε λεκτικό τοπίο, με εκείνο το ιδιαίτερο βάθος που έχει η ποιητική ματιά: