H φωτογραφία είναι για μένα ένα εργαλείο που μου επιτρέπει να προσεγγίσω ανθρώπους και κοινωνίες. Μου επιτρέπει να δημιουργήσω δεσμούς και παράλληλα ελπίζω να είναι ένα μέσο να θέσω ερωτήματα και να διεγείρω συναισθήματα για τον κόσμο στον οποίο που ζούμε. 

Μία, καλωσήρθες στον φωτογραφικο κόσμο του www.ifocus.gr. Ως νέο μέλος της φωτογραφικής μας παρέας θα ήθελες να μας πεις με ποια αφορμή ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη φωτογραφία;

Mia, welcome to the photographic world of www.ifocus.gr. As a new member of our photographic company would you like to tell us what was your motive to start photographing?

Ήμουν μόλις 16 ετών όταν χρειάστηκε να φύγω από τη χώρα μου και να ξεκινήσω μια καινούρια ζωή μακριά από μέρη και ανθρώπους που αγαπούσα. Με το πέρασμα του χρόνου μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να γυρίσω στις ρίζες μου και να επανασυνδεθώ με την πατρίδα μου και τους ανθρώπους που μου είχαν λείψει. Κάθε φορά που επέστρεφα στη Ρουμανία σκεφτόμουν τις παιδικές μου αναμνήσεις και τότε άρχισα να φωτογραφίζω αυτά που είχα ζήσει. Η φωτογραφία έγινε το μέσο να επανασυνδεθώ με την παιδική μου ηλικία και όλα αυτά που έχανα κατά τη διάρκεια της απουσίας μου από την χώρα μου.

 I was only sixteen when I had to leave my country and start a new life far away from places and people I loved. As I became older I developed a need to return to my roots and reconnect to my homeland and people I missed. Every time I would go back to Romania, I would think of my childhood memories and that is when I started taking pictures. Photography became a way to reconnect with my childhood and missed experiences during my absence from Romania.

Η φωτογραφία έγινε το μέσο να επανασυνδεθω με την παιδική μου ηλικία και όλα αυτά που έχανα κατά τη διάρκεια της απουσίας μου από τη χώρα μου.

Τι είναι αυτό που σε ελκύει στη ντοκουμερίστικη φωτογραφία;

What is that attracts you to documentary photography?

Παθιάζομαι με την ντοκουμεριστικη φωτογραφία διότι με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το ανθρώπινο στοιχείο. Είτε φωτογραφίζω συγκεκριμένες κοινωνίες από τη ρουμάνικη επαρχία είτε τους πρόσφυγες στην Αθήνα ή την Τρανσιβηρική διαδρομή, μου δίνεται η δυνατότητα να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους και τις καθημερινές τους συνήθειες και τη ίδια στιγμή να αισθάνομαι τι σημαίνει να ζεις σε ένα περιβάλλον τόσο διαφορετικό από αυτό που ήμουν συνηθισμένη!

 I am drawn into documentary photography because I am interested in human condition. Whether I document certain communities from the Romanian villages, the refugees from Athens, or the Trans Siberian route, in any of those situations I am able to connect with people and their daily experiences, and at the same time it allows me to feel what it means to live in an environment that is different than what I am used to.

Θέλεις να μας πεις ποιοι φωτογράφοι σε έχουν επηρεάσει ή ποιους θαυμάζεις;

Do you want to tell us which photographers have influenced you or which you admire?

‘Εχω συμμετάσχει σε workshops με τους Thomas Dworzak, Alex Webb, Gueorgui Pinkhassov and Jacob Aue Sobol. Ο καθένας από αυτούς με άγγιξε με τη δουλειά του και με ενέπνευσε στη δική μου αναζήτηση σχετικά με τη φωτογραφία.

I have done workshops with Thomas Dworzak, Alex Webb, Gueorgui Pinkhassov and Jacob Aue Sobol. I chose those photographers to learn from because each of them have touched me with their work and inspire my own quest towards photography.

Κατάγεσαι από τη Ρουμανία πόσο δύσκολη ήταν η προσαρμογή για σένα εδώ στην Ελλάδα, η τέχνη της φωτογραφίας σε βοήθησε σε αυτή την προσαρμογή κι αν ναι με ποιο τρόπο;

You are from Romania. How hard was your adaptation here in Greece? Did the art of photography help you and if so, in what way?

Μετακόμισα στην Αθήνα αφού αποφοίτησα από το κολλέγιο, πριν ακόμα ασχοληθώ με τη φωτογραφία. Η προσαρμογή μου στην ελληνική κουλτούρα έγινε πιο εύκολη από μια ομάδα πολύ καλών φίλων που είναι κοντά μου από την αρχή μέχρι και σήμερα.

 I moved to Athens after I graduated from college and at the time I was not involved in photography. My transition into the Greek culture was made easier by a group of special friends who have been near me from the very beginning and up to this day.

Έχουμε την χαρά και την τιμή να φιλοξενούμε στην ifocus Gallery την πρώτη σου ατομική έκθεση με τίτλο "Whispers of Siberia" . Θέλεις να μας πεις δυο λόγια γι αυτό το project;

We have the pleasure and the honor to host at ifocus Gallery your first solo exhibition titled "Whispers of Siberia". Do you want to tell us a few words about this project?

Το Whispers of Siberia είναι ένα ταξίδι πολλών χιλιάδων χιλιομέτρων διασχίζοντας με τρένο τη Σιβηρία κατά τη διάρκεια του οποίου φωτογράφισα τα τοπία από το παράθυρό μου, δημιούργησα ιδιαίτερους δεσμούς με τους συνεπιβάτες μου, παρατήρησα τη δραστηριότητα στις αποβάθρες των σταθμών και εξερεύνησα τους δρόμους των πόλεων που επισκέφθηκα.

 Whispers of Siberia is my journey of thousand kilometers by train through Siberia from which I photograph the landscape from my window, create special bonds with the passengers, observe activities on the platforms of the train stations and explore the streets of the cities I visit.

Τι δυσκολίες αντιμετώπισες σε αυτή τη φωτογραφική διαδικασία;

What difficulties did you face while working on this project?

Όσο ήμουν στο τρένο δεν ένιωσα ποτέ μόνη. Παρά το δριμύ ψύχος που χαρακτηρίζει τη Σιβηρία, προς έκπληξή μου, οι άνθρωποι που συνάντησα στο τρένο ήταν ιδιαίτερα θερμοί και φιλικοί. Όλο τον χρόνο μου τον περνούσα συζητώντας και ερχόμενη κοντά με διάφορους ανθρώπους. Το βαγόνι έγινε το σπίτι που όλοι μοιραζόμασταν μέχρι τον επόμενο προορισμό. Οι πιο δύσκολες στιγμές του ταξιδιού ήταν οι στιγμές που προσπαθούσα να αντιμετωπίσω τη μοναξιά που ένιωθα όταν έπρεπε να κατέβω από το τρένο για να περάσω μια – δυο μέρες σε πόλεις που επισκέφτηκα.

 While I was on the train I never felt lonely. Despite the cold harsh environment which characterizes Siberia, to my surprise, the people I met on the train were warm and sensible. I spent the entire time talking and breaking bread with different people, and the train carriage became a home, which we all shared up to the next destination. The most difficult moments of my journey were fighting the loneliness I felt when I had to step off the train in order to spend a night or two in the cities I visited.

Ποιος ήταν ο λόγος που επέλεξες να εκθέσεις το Whispers of Siberia κι όχι κάποιο άλλο project όπως για παράδειγμα το Not Wanted ή το Elliniko που άπτονται πιο πολύ στην ελληνική πραγματικότητα;

What was the reason you chose the Whispers of Siberia and not another project such as “Not Wanted” or “Elliniko” that are most relevant to Greek reality?

Τα "Not Wanted" και "Elliniko" έχουν να κάνουν με το προσφυγικό ζήτημα στην Αθήνα και όχι μόνο. Κατά τη διάρκεια των μηνών που πέρασα φωτογραφίζοντας στο Ελληνικό, συνδέθηκα προσωπικά με πολλές οικογένειες και τις δυσκολίες τους. Στη παρούσα φάση, μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να κρεμάσω σε έναν τοίχο το υλικό που απεικονίζει τις ευαίσθητες στιγμές τους εκθέτοντας τα δεινά τους. Ως πρώτη μου έκθεση θα ήθελα να παρουσιάσω μια δουλειά με πιο καλλιτεχνική χροιά και το "Whispers of Siberia" είναι αυτή.

 Not Wanted and Elliniko are projects which deal with the refugee crisis in Athens. During the many months I have spent photographing at Elliniko, I became personally attached to many families and their difficulties. At this time, it is very hard for me to hang on a wall the material, which captures those unfortunate moments of their lives, and expose their suffering. For my first exhibition I wanted to present a project which has a bit more of an artistic touch and Whispers of Siberia has that.

Θεωρείς πως αυτή η πρώτη σου ατομική έκθεση θα σε βοηθήσει να κάνεις στον αθηναϊκό κοινό γνωστή τη φωτογραφική σου ματιά ή είναι κάτι πιο προσωπικό;

Do you think that this solo exhibition will help you to make your photographic look known to the Athenian’s or is it more personal?

Έχω αφιερώσει το χρόνο μου στη φωτογραφία τα τελευταία τέσσερα χρόνια της ζωής μου. Μέχρι και σήμερα όλη μου η προσοχή είχα αφοσιωθεί στο να ταξιδεύω και να δουλεύω πάνω σε διάφορα project αφήνοντας πολύ λίγο χρόνο στο να σκεφτώ να παρουσιάσω τη δουλειά μου.Κάνοντας αυτή την έκθεση είναι ένα πρώτο βήμα στο να δείξω τη δουλειά μου στον κόσμο ελπίζοντας το όνομα μου να γίνει γνωστό μεταξύ των Αθηναίων και όχι μόνο.

 I dedicate my time to photography for the past four years of my life. Up until now my entire focus was on traveling and working on several projects and I had little time to think about presenting my photography. Having this exhibition it is my first step towards showing my work to people and I only hope that my name will soon be recognized among Athenians but not only so.

Ύστερα από τη μέχρι τώρα φωτογραφική σου διαδρομή έχεις καταλήξει στο τι σημαίνει φωτογραφία για εσένα;

After your photographic journey so far, have you decided what does photography means to you?

Όπως ανέφερα προηγουμένως, η φωτογραφία είναι για μένα ένα εργαλείο που μου επιτρέπει να προσεγγίσω ανθρώπους και κοινωνίες. Μου επιτρέπει να δημιουργήσω δεσμούς και παράλληλα ελπίζω να είναι ένα μέσο να θέσω ερωτήματα και να διεγείρω συναισθήματα για τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

As I mentioned before, photography to me is a tool which allows me to approach people, communities, allows me to create bonds which last, and at the same time I hope it is a way to raise questions and feelings into the viewers of my work about the world we live in. 

Αν δεν ήσουν φωτογράφος έχεις σκεφτεί με τι άλλο θα μπορούσες να ασχοληθείς που θα σου έδινε την ίδια ευχαρίστηση με τη φωτογραφική διαδικασία;

If you have to think another way of expressing your creativity, what would that be?

Εάν δεν ήμουν φωτογράφος θα ήμουν συγγραφέας. Είναι κάτι που, ακόμα, ελπίζω να μπορέσω να το κάνω μια μέρα. 

If I was not going to be a photographer I would have liked to write. It is something I still hope to be able to do one day.

Short Bio

Mioara Chiparus  (b. 1976), is a native Romanian citizen, currently residing in Athens, Greece. Her photography is well known for crossing the expected lines and boundaries of traditional photography, ever striving to capture the quintessential in human experience and being.  After completing a degree in International Affairs at George Washington University in Washington, DC, Mioara followed her passion to pursue a professional career in photography, completing a one-year program at the Leica Academy in Athens and attending several workshops with Magnum photographers: Thomas Dworzak, Alex Webb, Gueorgui Pinkhassov and Jacob Aue Sobol. Mioara dedicates her time, effort, and heart to documentary and portrait photography, on a quest to inspire greater empathic awareness of the human condition as it is experienced in the 21^st Century. She endeavors to draw those who view her photographs intimately into the lives of others and from there into a deeper questioning of their own roles in the world.