Έμπνευση, απόφαση, δράση. Διαλέγουμε ένα σχολείο φωτογραφίας, αγοράζουμε μια μηχανή, ανοίγουμε την τσάντα, τα φορτώνουμε όλα μαζί με την υπέρμετρα θετική ψυχολογία μας και ξεκινάμε να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας σε κάτι νέο. Πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα αυτό της αρχής! Όλα βαίνουν καλώς, δεν υπάρχει πουθενά κάποιο μελανό σημείο να μας τρομάξει ή να μας σταματήσει. Η θετική ψυχολογία λειτουργεί σαν καύσιμο...
Η αρχή
Μια συνηθισμένη συμπεριφορά είναι να διαλέγουμε τα καλά στοιχεία από το περιβάλλον μας και να τα κάνουμε δικά μας. 'Ενας τρόπος να το πετύχουμε είναι μέσα από τη διαδικασία μίμησης, η οποία ενέχει την πιθανότητα δημιουργίας με πιθανότητα καλύτερου αποτελέσματος από το αρχικό, κι έτσι έρχεται η εξέλιξη. Η έμπνευση από την δημιουργία του άλλου λειτουργεί σαν βάση πάνω στην οποία χτίζουμε το δικό μας οικοδόμημα εξίσου καλό, ανώτερο ή κατώτερο. Η προσπάθεια είναι ικανή να φέρει την επιτυχία χωρίς όμως να είναι κανόνας. Ακόμα και αυτή η ίδια η αίσθηση της επιτυχίας είναι κάτι που εκφράζεται μέσα από τα προσωπικά κριτήρια του καθένα. Αρά το πλαίσιο της διαδικασίας είναι ιδιαίτερα ρευστό και γι αυτό οι προοπτικές για πρωτοτυπία είναι ιδιαίτερα μεγάλες και ταυτόχρονα απρόβλεπτες.
Έμπνευση, απόφαση, δράση. Διαλέγουμε ένα σχολείο φωτογραφίας, αγοράζουμε μια μηχανή, ανοίγουμε την τσάντα, τα φορτώνουμε όλα μαζί με την υπέρμετρα θετική ψυχολογία μας και ξεκινάμε να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας σε κάτι νέο. Πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα αυτό της αρχής! Όλα βαίνουν καλώς, δεν υπάρχει πουθενά κάποιο μελανό σημείο να μας τρομάξει ή να μας σταματήσει. Η θετική ψυχολογία λειτουργεί σαν καύσιμο και όλο το σύστημα είναι έτοιμο για εκκίνηση. Κάνεις την πρώτη βόλτα και μαζεύεις κλικς, πίνεις κι ένα καφέ, κουράζεις τα πόδια σου και γυρίζεις σπίτι. Αυτή η διαδικασία θα επαναληφθεί αρκετές φορές μέχρι να φτάσεις στο επόμενο στάδιο.
Την θετική ενέργεια θα ακολουθήσει η κούραση. Είναι αυτή η καμπύλη μάθησης όπου ενώ η αρχική ενέργεια μας εκτοξεύει, μετά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα και αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την πραγματική διάσταση των καταστάσεων. Η ψυχολογία πέφτει ενώ παράλληλα η αντίληψη της πραγματικότητας καταλαμβάνει ολοένα και περισσότερο χώρο παραμερίζοντας την ανωριμότητα. Έχουμε προχωρήσει. Δεν είμαστε αρχάριοι πια και κυρίως δεν αισθανόμαστε έτσι. Βρισκόμαστε στον προθάλαμο της τέχνης. Αρχίζουμε να βλέπουμε το χώρο καλύτερα, αντιλαμβανόμαστε τη γεωμετρία του, τις ανάγκες του, ενώ υπό συνθήκες παίρνουμε κλεφτές ματιές από τον εντυπωσιακό διάκοσμο του μεγάλου σαλονιού που ακολουθεί, όπου θα θέλαμε πολύ να βρεθούμε. Το μέγεθος είναι εξωπραγματικό και ξαφνικά αισθανόμαστε μικροί. Η ψυχολογία πέφτει και λειτουργεί σαν βαρίδι στο νερό, τραβώντας μας στον πάτο. Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε να κάνουμε το ταξίδι. Θα πρέπει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας και να μην τα αφήνουμε να μας καθοδηγούν. Είτε είναι καλά είτε κακά, είτε προέρχονται από την αυτοκριτική είτε από την κριτική των άλλων θα πρέπει να τα αφήσουμε πίσω μας και να επενδύσουμε σε αυτό που ξεκινήσαμε να κάνουμε από την αρχή. Όσο πιο γρήγορα περάσουμε αυτό το στάδιο της κακής ψυχολογίας, τόσο λιγότερο επώδυνη θα είναι η μετάβαση στο επόμενο στάδιο.
Εκεί πλέον, στο στάδιο «3», θα γνωρίζουμε και θα καταλαβαίνουμε. Θα μπορούμε να αξιολογούμε καλύτερα και να κρίνουμε τα δικά μας έργα αλλά και των άλλων. Αλλά πιο πολύ απ’ όλα θα παράγουμε έργο, το δικό μας έργο. Τα «πάνω κάτω» της ψυχικής μας κατάστασης δεν θα σταματήσουν αλλά θα είναι διαχειρίσιμα και θα αιτιολογούνται. Συνήθως, θα ακολουθούνται από αποφάσεις που θα μας πηγαίνουν ολοένα πιο κοντά στο στόχο μας, ενώ ταυτόχρονα οι πράξεις μας θα διορθώνουν τα κακώς κείμενα της διάθεσής μας. Κάποιοι άλλοι λόγοι μπορεί να μας ξαναρίξουν ψυχολογικά αλλά και πάλι οι ενέργειες μας θα αναλάβουν να διορθώσουν την κατάσταση. Αυτοί οι επαναλαμβανόμενοι κύκλοι, θα μας ανεβάζουν διαρκώς από ένα σκαλοπάτι. Μέχρι που όμως?
Δεν υπάρχει όριο. Είναι μια σκάλα που χάνεται στα σύννεφα. Δεν περιορίζεται, δεν φυλακίζεται, είναι ελεύθερη και όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά της δημιουργίας. Το μόνο που απαιτείται είναι ενέργεια και αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Λαμβάνουμε τα ερεθίσματα, τα επεξεργαζόμαστε και παράγουμε δημιουργικό αποτέλεσμα. Όσο υπάρχει ενέργεια για να κινήσουμε το όχημα τόσο ανεβαίνουμε ψηλότερα χτίζοντας επάνω στις δικές μας δημιουργίες.
Όσο υπάρχει ενέργεια ανοίγουμε άλλη μία πόρτα μετατρέποντας την κάθε επόμενη μέρα μια νέα αρχή, ξεκινώντας από το παρόν και ατενίζοντας το άγνωστο ομιχλώδες και ουσιαστικά αόρατο μέλλον.