Σε πρώτη ανάγνωση οι φωτογραφίες του Humberto Rivas φαίνονται ασήμαντες. Αυτό είναι όμως, που τις κάνει ταυτόχρονα και τόσο σημαντικές!

 Ο Humberto Rivas γεννήθηκε στο Μπουένο Άιρες (Αργεντινή) το 1937.

Το οικογενειακό κλίμα που μεγάλωσε, άνηκε σε μία οικογένεια της εργατικής τάξης που δεν είχε καμία σχέση με οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Αυτό δεν αποτέλεσε τροχοπέδη ωστόσο στον νεαρό Humberto, ο οποίος φαίνεται από νωρίς να δείχνει μια έμφυτη κλίση και ενδιαφέρον προς την τέχνη, κυρίως στη ζωγραφική και στον κινηματογράφο.

Ο Humberto ξεκίνησε από παιδί να δουλεύει σε ένα εργοστάσιο υφασμάτων για να βοηθήσει την οικογένειά του, μέχρι την ηλικία των 17 που αποφασίζει να ασχοληθεί με την τέχνη και να ακολουθήσει το όνειρο του. Ξεκινά με τη ζωγραφική και το σχέδιο, και ταυτόχρονα αγοράζει την πρώτη του μηχανή, μία 33mm Argus με σταθερό φακό.

Το 1959 ο Humberto μπαίνει στη σχολή Καλών Τεχνών και την ίδια χρονιά παρουσιάζει την πρώτη του ατομική φωτογραφική έκθεση. Πέρα από τη φωτογραφία, τον ενδιαφέρει πολύ και η γραφιστική και για αυτό ξεκινά να δουλεύει και σε ένα διαφημιστικό πρακτορείο, όπου εκεί αποκτά και γνώσεις πάνω σε αυτή τη μόρφη τέχνης.

Οι γραφιστικές του γνώσεις, καθώς επίσης και το γεγονός ότι πάντα ερχόταν σε επαφές με ανθρώπους από διάφορους χώρους της τέχνης, είναι τα στοιχεία που επηρέασαν και το ύφος του πάνω στη φωτογραφία.

 Το 1960 αποφασίζει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη φωτογραφία, ξεκινώντας από το να εργάζεται ως φωτογράφος για το ινστιτούτο Di Tella.

Αυτό μέχρι το 1976 όπου έκλεισε το ινστιτούτο, οπότε και μετακομίζει από την Αργεντινή στην Ισπανία και συγκεκριμένα στην πόλη της Βαρκελώνης. Με αποτέλεσμα να αλλάξει και η οπτική του πάνω στη φωτογραφία. Μέχρι τότε, ο Humberto φωτογράφιζε κυρίως ποτραίτα. Ωστόσο, το νέο του περιβάλλον φαίνεται να τον επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό, που άρχισε φωτογραφικά να επεκτείνεται σε φυσικά τοπία, εσωτερικούς χώρους και φωτογραφίσεις still life.

Εκεί είναι και η χρονική στιγμή που ο Humberto αναπτύσσει και ωριμάζει το ιδιαίτερο προσωπικό του στυλ.

Σε πρώτη ανάγνωση οι φωτογραφίες του φαίνονται ασήμαντες. Αυτό είναι όμως, που τις κάνει ταυτόχρονα και τόσο σημαντικές!

Με μια προσεκτική ματιά, μας φανερώνουν ότι πίσω από τη σύνθεση φαινομενικά τυχαίων σκηνικών και γεγονότων, κρύβεται πολλή σκέψη. Δεν σκηνοθετεί τις σκηνές του, ούτε προκαθορίζει κάτι. Προσαρμόζεται στο θέμα του, επικεντρώνοντας τη ματιά του, μέσω του φωτογραφικού του φακού, ακριβώς εκεί που θέλει, αφήνοντας απ' έξω ότι θεωρεί περιττό.

Το αποτέλεσμα είναι να κόβει μικρά κομμάτια της πραγματικότητας και να τα μεταμορφώνει σε μικρά κομμάτια τέχνης, μέσα από την ιδιαίτερη φωτογραφική του αντίληψη.

Μια ματιά που τροφοδοτείται από την φαινομενική απουσία και την ποιητική έκφραση της σιωπής.

Μία στάση που τη διατηρεί σταθερά, είτε όταν μπροστά στο φακό του βρίσκεται ένας άνθρωπος, είτε όταν βρίσκεται ένα κτίριο. Γι αυτό άλλωστε έμεινε και γνωστός ως «Ο φωτογράφος της σιωπής».

Μερικές φορές δεν χρειάζεται να φωνάξεις δυνατά για να ακουστείς, ούτε καν να ψιθυρίσεις...

Ο Humberto Rivas «έφυγε» το 2009 σε ηλικία 72 ετών.

The Soundtrack for writing this: Simon and Garfunkel - The Sound of Silence (1964)

"Hello darkness, my old friend 

I've come to talk with you again 

Because a vision softly creeping 

Left its seeds while I was sleeping 

And the vision that was planted in my brain 

Still remains 

Within the sound of silence 

In restless dreams I walked alone 

Narrow streets of cobblestone 

'Neath the halo of a street lamp 

I turned my collar to the cold and damp 

When my eyes were stabbed by the flash of a neon light 

That split the night 

And touched the sound of silence..."