Όλα ξεκινάνε για μένα από το ότι τα πάντα δεν είναι μόνο αυτό που φαίνονται. Έχουν βαθύτερα, πολλαπλά και ευμετάβλητα επίπεδα ύπαρξης και πραγματικότητας, κάτι που ισχύει και για τον εαυτό μας. Παράγουμε πραγματικότητες και μέσα από την φωτογραφία προσπαθείς να ανακαλύψεις αυτές και τον εαυτό σου που τις δημιουργεί, προβάλλοντάς τον σε εικόνες του εξωτερικού κόσμου, διαχωρισμός που στην ουσία δεν υπάρχει. Γι΄ αυτό στις φωτογραφίες μου ψάχνω τον άνθρωπο ή… την απουσία του.
Η φωτογραφία για μένα λειτουργεί υποσυνείδητα. Είναι η φύση της. Δεν απαιτείται να σου προκαλέσει συναίσθημα. Απαιτείται να σου προκαλέσει ¨ένταση¨. Την ένταση που νιώθεις όταν αδιόρατα αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις συνδεθεί με την μυστική δομή του κόσμου. Αν αποτύχει σε αυτό τότε εκφυλίζεται σε αποτύπωση. Δυστυχώς, η ευκολία του μέσου έχει φέρει πολλούς ανθρώπους στη θέση του ¨φωτογραφίζειν¨ αλλά όχι και του φωτογράφου.
Όταν φωτογραφίζω απομονώνομαι από τον εξωτερικό κόσμο και παράλληλα νιώθω συνδεδεμένος με ότι με περιβάλλει. Είναι μια περίεργα αντιφατική εσωτερική και μυσταγωγική διαδικασία η οποία έχει επίπεδα και εντάσεις. Σταματάει ο εσωτερικός, αέναος διάλογος με τον εαυτό και συνδέεσαι με το όλον. Ουσιαστικά παρακάμπτεις το συνειδητό επίπεδο που δημιουργεί την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού του έσω με το έξω.
Τις φωτογραφίες μου τις δημιουργεί ακριβώς αυτή η αίσθηση. Δεν ψάχνω οπωσδήποτε το κραυγαλέο θέμα αλλά απλές καθημερινές σκηνές-ιστορίες που συμβαίνουν συνέχεια γύρω μας και χάνονται στη στιγμή. Η φωτογραφία μπορεί να φωνάζει αλλά κυρίως πρέπει να υπονοεί. Εκεί για μένα είναι όσα λέει. Σε αυτά που σιγοψιθυρίζει…