Οι φωτογραφίες selfie είναι συντριπτικά περισσότερες από αυτές που ανεβαίνουν καθημερινά στο διαδίκτυο και μάλιστα κατά αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια παγκοσμίως. Είναι παιδιά της τεχνολογίας (των smartphones) και σαν παιδιά έχουν συνήθως μόνο παιχνιδιάρικη διάθεση. Στην πλειοψηφία τους είναι εντελώς απλοϊκές, εστιάζοντας στο πρόσωπο (που είναι πάντα χαρούμενο και σπάνια λυπημένο), αδιαφορώντας για το τι περιέχεται στο υπόλοιπο κάδρο. Ο σκοπός τους είναι να επικοινωνήσουν με τους άλλους-όσο το δυνατόν περισσότερους- φίλους, (οι ακόλουθοι!) και κατά κανόνα εξαντλούνται στο να δείχνουν το πόσο ωραία (-ος) είμαι και τι ωραία περνάω. Βέβαια ο όρος selfie είναι όρος της τελευταίας περίπου δεκαετίας, αλλά δεν είναι και καινούργια ανακάλυψη ͘ επί αιώνες η Ζωγραφική και διακόσια περίπου χρόνια η Φωτογραφία γνωρίζουν τον όρο αυτοπορτραίτο (self-portrait).
Ο αμερικανός φωτογράφος Lee Friedlander εξέδωσε το 1970 ένα βιβλίο με τίτλο «Self Portrait» (το βιβλίο επανεκδόθηκε το 2005 από το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης). Σε αυτό περιλαμβάνονται φωτογραφίες-αυτοπορτραίτα του και μία από αυτές βλέπουμε εδώ. Φωτογραφίζει τον εαυτό του σε ένα δρόμο της Νέας Υόρκης. Το έξυπνο όμως είναι, ότι παίρνει το ύφος και το βλέμμα του θεατή της σκηνής που εκτυλίσσεται μπροστά του. Είναι σαν να μας δείχνει δύο φωτογραφίες σε μία, από την ίδια πλευρά του θεατή και αυτό που αυτός βλέπει, ελέγχοντας μάλιστα απόλυτα το κάδρο του. Εάν δεν γνωρίζαμε ότι είναι αυτοπορτραίτο, θα μπορούσαμε εύκολα να υποθέσουμε ότι είναι φωτογραφία ενός τρίτου.
Τελικά, για ακόμα μία φορά, διαπιστώνουμε ότι στα χέρια ενός αληθινού δημιουργού και το στερεότυπο μπορεί να αναδειχθεί καλλιτεχνικά ενδιαφέρον.
© Lee Friedlander: Self-portrait, New York, 1970