Οι φωτογράφοι πολλές φορές αναζητούν για τις φωτογραφίες τους σημεία ισορροπίας εντελώς διαφορετικά από αυτά που μας έχει συνηθίσει η καθεστηκυία άποψη περί αισθητικής.
Η χρήση του λοξού κάδρου είναι ένα από αυτά. Η ταχύτητα αντίδρασης του φωτογράφου μπροστά στο θέμα οδηγεί στον αυτοματισμό αυτής της επιλογής, συνήθως όταν βλέπει ότι έτσι θα «χωρέσει» μέσα στο κάδρο του.
Το πουά φόρεμα της κούκλας είναι το μόνο στοιχείο που παιχνιδίζει μέσα σε μία ασφυκτική και αυστηρά δομημένη σύνθεση που επιβάλλει η ακριβής παραλληλότητά της (της κούκλας) με τα ασβεστωμένα σκαλοπάτια και η καθετότητά τους προς το σώμα ενός παράξενου παιδιού, απροσδιορίστου σχεδόν φύλου. Παιδί, κούκλα και σκαλοπάτια βρίσκονται σε μία δυναμική ισορροπία, το λοξό κάδρο γίνεται μέρος του θέματος και η φωτογραφία προτείνει ένα διαφορετικό τρόπο όρασης, τέτοιον, ώστε να αισθανόμαστε ότι αυτός είναι και ο φυσιολογικός τρόπος να την δούμε.
Φωτογραφία © Χρήστος Κοψαχείλης: Πάρος,1998