Είναι μία εικόνα χίλιες λέξεις; Σε φωτογραφίες σαν και αυτή, μάλλον ναι. Γιατί τι μπορεί να μας πείσει περισσότερο -και μάλιστα με τρόπο κυριολεκτικό και συνάμα διακριτικό- για την εκατόμβη των θυμάτων ενός πολέμου, από την μαρμάρινη πλάκα που είναι εδώ και μας το βεβαιώνει και τι μπορεί να μας μιλήσει καλύτερα για τον πόνο αυτών που επέζησαν, από την φιγούρα του βετεράνου στρατιώτη, απρόσωπου-άγνωστου, μπροστά στα ονόματα των νεκρών συμπολεμιστών του και ένα παρηγορητικό χέρι στον ώμο του που συμμερίζεται την οδύνη του;
Ένας γενικός ορισμός που θα μπορούσαμε να δώσουμε για το φωτορεπορτάζ αυτού του είδους -και στον οποίο εξαντλείται η συντριπτική πλειονότητα των φωτογραφιών του- είναι ότι, χρησιμοποιώντας την καλή γνώση της τεχνικής και στηριζόμενο σε αρκετά αναγνωρίσιμα εξωτερικά στοιχεία, μεταφέρει συνήθως ένα μήνυμα που απευθύνεται σε όσο το δυνατόν περισσότερους (μαζική επικοινωνία), στοχεύοντας όχι μόνο στην ενημέρωση, αλλά κυρίως στο συναίσθημα (ευαισθητοποίηση του κοινού). Ο θεατής της φωτογραφίας -που δεν είναι απαραίτητο να έχει φωτογραφικές γνώσεις- συγκινείται περισσότερο συναισθηματικά και αισθάνεται απόλυτα ικανοποιημένος αν καταλάβει το νόημα-μήνυμά της, γιατί τότε κατάλαβε και την φωτογραφία.
Θα ήταν παράλειψη όμως αν δεν αναφέρουμε εδώ, ότι υπάρχουν έννοιες τόσο αφηρημένες και πλατιές,όπως η αλήθεια, η αγάπη, η συνείδηση, ο ανθρωπισμός, ο πολιτισμός και τόσες άλλες, όπου και χίλιες φωτογραφίες να γίνουν, δεν θα μπορούσαν ποτέ να προσδιορίσουν μία λέξη επακριβώς.
Σε μία άλλη, διαφορετική εκδοχή του φωτορεπορτάζ, που δεν χρησιμοποιεί τα στοιχεία του παραπάνω ορισμού, θα επανέλθουμε στο Β΄μέρος.
© Peter Marlow: Vietnam War Memorial- Washington D.C, 1985
(Η πρωτότυπη φωτογραφία είναι έγχρωμη)