Η Βούλα Παπαϊωάννου στα χρόνια της Κατοχής, φωτογράφησε και διέσωσε το πρόσωπο μιάς Ελλάδας και ενός λαού που υπέφερε μεν, αλλά είχε κρατήσει την αξιοπρέπειά του.
Στις φωτογραφίες της αντιμετώπιζε τα πρόσωπα που απεικόνιζε με ανθρωπιά και σεβασμό. Ταλαιπωρημένοι, πονεμένοι άνθρωποι, μεγάλοι και μικρά παιδιά. Στον φακό της όμως ο πόνος δεν ήταν έκδηλος. Ήταν ένας κρυφός, βουβός πόνος, αναμεμειγμένος με την αρχοντιά και την ελπίδα.
Ο στρατιώτης που έχει γυρίσει τραυματίας από το μέτωπο, στηρίζεται γερά με τα δύο χέρια στις πατερίτσες του, αλλά δεν μένει στο πρόβλημά του. Στο βλέμμα του υπάρχουν η καρτερικότητα και η υπομονή, ατενίζοντας με ελπίδα προς το φως που έρχεται απ’ έξω και του φωτίζει το πρόσωπο.
Μία μεγάλη Ελληνίδα φωτογράφος, που μας δείχνει και αυτή με το έργο της ότι η φωτογραφία γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μπορεί και υπερβαίνει την πραγματικότητα που απεικονίζει, φιλτράροντάς την μέσα από την ευαισθησία του δημιουργού της.
©Βούλα Παπαϊωάννου: Τραυματίας, Αθήνα 1940