Στη θέα αυτής της φωτογραφίας, ο αδαής θεατής θα απορήσει και θα την προσπεράσει, είτε γιατί δεν βλέπει κάτι Ωραίο (με κεφαλαίο ωμέγα), είτε δεν θα μπορεί να βρει (όπως λάθος έχει μάθει), το υποτιθέμενο κρυμμένο νόημά της. Από την άλλη, ο «αφοσιωμένος» ερασιτέχνης η και επαγγελματίας φωτογράφος, που δεν μπορούν να δουν πέρα από την πιστή εφαρμογή των κανόνων της τεχνικής και μόνο, θα την απορρίψουν γιατί έχει «λάθη». (κομμένος ο άνθρωπος, σπασμένο το παγκάκι).
Αν όμως στους παραπάνω πούμε ότι αντίγραφο αυτής της φωτογραφίας βρίσκεται σε μεγάλα μουσεία και συλλογές, έχει πολυεκδοθεί και προέρχεται από έναvαπό τους σπουδαιότερους φωτογράφους στην ιστορία της Φωτογραφίας, τότε συγκαταβατικά θα την αποδεχθούν, μένοντας όμως πάλι στους προβληματισμούς τους.
Στην Τέχνη τίποτα δεν είναι κρυμμένο. Όλα είναι εκεί μπροστά μας φανερά σε πρώτο επίπεδο, απλώς εμείς δεν γνωρίζουμε την «γλώσσα» της . Γιατί στην Τέχνη δεν υπάρχει το «εξηγώ και καταλαβαίνω», αλλά το «μπορώ και χαίρομαι» κάτι όπως είναι. Στην Τέχνη δεν υπάρχουν εξηγήσεις.
Η πρωτοτυπία και τόλμη εδώ του Kertesz, είναι ότι βάζει ευρηματικά δίπλα σε ένα «τραυματισμένο» παγκάκι έναν «τραυματισμένο» άνθρωπο, αφού ηθελημένα αποκόπτει από το κάδρο του το κεφάλι και τα πόδια τονίζοντας το μαύρο παλτό με τα σταυρωμένα πίσω χέρια, κατευθύνοντας έτσι το βλέμμα μας σ’αυτό που και αυτός βλέπει.
Ύστερα από αυτά, παρατηρώντας πάλι πιο προσεκτικά, η φωτογραφία φαίνεται να αποπνέει μια παράξενη γοητεία και ένα μυστήριο. Όσο για το τι σημαίνει; Τίποτα περισσότερο από αυτό που δείχνει: έναν άνδρα που κάνοντας την βόλτα του σε ένα πάρκο, κοντοστέκεται και παρατηρεί ένα σπασμένο παγκάκι.
Φωτογραφία: Andre Kertesz - Broken Bench, New York, 1962