Οι εκκλησίες του Αιγαίου, μικρές ή μεγάλες, μας τραβούν την προσοχή. Είτε δίπλα στη θάλασσα είτε ψηλά σε βράχους, σε πλατείες ή στο τέλος μονοπατιών, είναι εκεί για να αγναντεύουν το πέλαγος μαζί μας.
Ξεχωρίζουν από το λευκό χρώμα και από το σταυρό στην κορφή τους. Οι λιτές γραμμές τους, ευθείες και καμπύλες, σε πλήρη συνάρτηση με τον ουρανό και το μινιμαλιστικό θαλασσινό τοπίο. Με ένα λευκό περιστοιχισμένο από τις αποχρώσεις του γκρίζου, ιδωμένο μέσα από το ασπρόμαυρο σκόπευτρο, για να τονισθεί περισσότερο η φωτεινότητά τους.
Και στέκονται καρτερικά περιμένοντας τον πιστό να προσευχηθεί, τον πεζοπόρο να ξεκουραστεί, τον ανήσυχο να ηρεμήσει.
«Τ’ άσπρο ξωκλήσι στην πλαγιά, κατάγναντα στον ήλιο,
πυροβολεί με το παλιό, στενό παράθυρό του,
Και την καμπάνα του αψηλά, στον πλάτανο δεμένη,
τηνε κουρντίζει ολονυχτίς για του Αϊ-Λαού τη σκόλη.»
Γ. Ρίτσος
* Ο. Ελύτης, “Άξιον εστί”