Σίγουρα δεν αποτελώ εξαίρεση στον άτυπο κανόνα που λέει ότι οι πρώτες επιρροές στην φωτογραφία δεν είναι άλλες από φωτογραφίες της αποκαλούμενης «Αγίας Τριάδας».
Bresson, Kertész, Koudelka. Eίτε μέσα από τα λόγια κάποιου δάσκαλου, ή από ένα λεύκωμα που τυχαία πέφτει στα χέρια και οι πρώτες επιρροές αρχίζουν να καταλαμβάνουν χώρο στο μυαλό.
Με τον καιρό πήραν σειρά και άλλοι φωτογράφοι και ανάμεσά τους ο «δικός» μας Νίκος Οικονομόπουλος.
Από την πρώτη στιγμή εντυπωσιάστηκα από την εμφανώς «αυθόρμητη» φωτογραφία του και κυρίως από τον μοναδικό και συγχρόνως ανορθόδοξο τρόπο καδραρίσματος.
Ανάμεσα στις φωτογραφίες του υπάρχει και μία που όπως συνηθίζω να λέω με «στοίχειωσε». Πρόκειται για μια λήψη του 1994 σε ένα τσιγγάνικο οικισμό της Λαμίας και έκτοτε κάθε φορά που θα την «βρω» μπροστά μου, στέκομαι όπως τη πρώτη φορά γεμάτος ερωτήματα.
- Γιατί άφησε έξω από το κάδρο το κεφάλι του παιδιού;
- Έχει θέμα η φωτογραφία κι αν ναι ποιο είναι;
- Τι σκεφτόταν εκείνη την ώρα που έκανε το κλικ;
Σύντομα κάποιες απαντήσεις δόθηκαν μέσα από τα λόγια του ίδιου του φωτογράφου.
«Αφήνω χέρια μέσα στο κάδρο ή κόβω κεφάλια. Αυτό είναι απαράδεκτο ακαδημαϊκά. Δεν το κάνω συνειδητά, δεν αποφασίζω να μην ακολουθήσω αυτούς τους κανόνες, να κάνω το αντίστροφο. Δεν λειτουργεί έτσι. Την ώρα που φωτογραφίζω είμαι πολύ παρορμητικός. Αισθάνομαι ότι τα πράγματα λειτουργούν με έναν τρόπο. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν λειτουργούν με βάση δεδομένους αισθητικούς κανόνες ή όχι. Δεν το σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή καθόλου».
Ν. Οικονομόπουλος (Συνέντευξη - tovima.gr - 24 Νοεμβρίου 2008)
Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι το στοιχείο της φωτογραφίας που μας ενοχλεί, αυτό που θα μας έκανε να αναρωτηθούμε «γιατί το έκανε», αποτελεί ταυτόχρονα και το πιο δυνατό σημείο του κάδρου. Ένας στραβός ορίζοντας, ένα «λάθος» κάδρο, εγκλωβίζει την ματιά και το βλέμμα μας γυρνά ξανά και ξανά σε αυτό που μας ενοχλεί, λες και αν το κοιτάξουμε ακόμα μια φορά αυτό θα εξαφανιστεί .
Συνηθίζουμε να λέμε, (λανθασμένα κατά την γνώμη μου), ότι η λήψη γίνεται μέσα σε εκατοστά του δευτερολέπτου. Στην πραγματικότητα ο χρόνος είναι απείρως λιγότερος. Δεν είναι ο χρόνος του κλείστρου της μηχανής που μετρά αλλά ο απειροελάχιστος χρόνος που το μυαλό δίνει την εντολή. Που παίρνει την σημαντική απόφαση τι θα μείνει εντός και ακόμα περισσότερο τι είναι αυτό που θα μείνει εκτός κάδρου.
Γι’ αυτό τον λόγο η τρίτη ερώτηση δεν θα απαντηθεί ποτέ....ίσως να μην την γνωρίζει ούτε ο ίδιος ο φωτογράφος!