Περιμένοντας για την επιβίβαση στο τραίνο, από τον κεντρικό σταθμό του Παρισιού προς Άμστερνταμ (το φθινόπωρο του 1992), στη λίγη ώρα που είχα στη διάθεσή μου, σκέφτηκα να ρίξω μια ματιά στην προθήκη ενός μικρού βιβλιοπωλείου που υπήρχε εκεί. Γρήγορα άλλαξα γνώμη, αφού την προσοχή μου τράβηξε ένα καλάθι με προσφορές, δίπλα από την είσοδό του. Εκεί, ανάμεσα στα αδιάφορα μεταχειρισμένα ταξιδιωτικά και λογοτεχνικά βιβλία, βρήκα σφραγισμένο με νάϋλον το λεύκωμα του Meatyard των εκδόσεων Aperture. Τιμή, 1€(!) Μετάνιωσα αργότερα που δεν πήρα και το δεύτερο, για να το κάνω δώρο.
Γνώριζα ήδη αποσπασματικά φωτογραφίες του Ralph Eugene Meatyard, αλλά δεν είχα κάποιο βιβλίο με συγκεντρωμένη δουλειά του. Στο χρόνο που το τραίνο κινείτο αργά-αργά μέχρι να βγει από το μεγάλο σταθμό, πρόλαβα να του ρίξω μια πρώτη ματιά. Μία από τις φωτογραφίες που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση είναι αυτή που βλέπουμε εδώ.
Σίγουρα το μάτι μας θα πάει πρώτα στο λευκό φωτισμένο παραλληλόγραμμο πάνω στο πάτωμα και μετά θα αναζητήσει τα υπόλοιπα μέσα στο κάδρο. Τα «υπόλοιπα», είναι τα δύο παιδιά του στο βάθος, μέσα στη σκιά (φωτογραφημένα μάλιστα σε αυτή την ιδιαίτερη στάση). Αυτή η ανατροπή της αξιακής ιεράρχησης των στοιχείων του κάδρου και το μυστήριο που υποβάλει η εικόνα, όπου όλα είναι φανερά και ταυτόχρονα ανεξήγητα ερμηνευτικά, με έκαναν να συνειδητοποιήσω τι είναι η περίφημη «μεταμόρφωση» και πως ο φωτογράφος την πέτυχε χρησιμοποιώντας στοιχεία της καθημερινότητάς του και πρόσωπα του στενού του οικογενειακού περιβάλλοντος.
Αγαπώ -μεταξύ αρκετών άλλων- τον Meatyard, γιατί το έργο του αποτελεί ένα χειροπιαστό παράδειγμα να κατανοήσουμε εύκολα, πως ο φωτογράφος με αφετηρία τον πραγματικό κόσμο, δημιουργεί ένα φωτογραφημένο κόσμο, τον κόσμο του φωτογράφου.