Η πρώτη μου σκέψη μόλις την αντίκρισα ήταν μάλλον αντιδραστική. 

Γυμνό, άρα δυνατό θέμα που εύκολα χειραγωγεί τον θεατή και τον περιορίζει στην έντονη πληροφορία. 

Δεν είμαι θιασώτης του γυμνού, ιδιαίτερα των αισθησιακών στάσεων του σώματος, των όγκων και των φωτοσκιάσεων, τετριμμένων δηλαδή και κοινότυπων εικόνων με τις επαναλαμβανόμενες πόζες. Βλέπετε, εάν έχεις δει τα γυμνά του Βill Brandt η σύγκριση γίνεται άνιση,

Το γυμνό επίσης ενέχει τον κίνδυνο να κινηθεί στα όρια της πορνογραφίας (όχι, δεν έχω κάτι με την πορνογραφία) τότε όμως η εικόνα παύει να είναι φωτογραφικό έργο και γίνεται η κλειδαρότρυπα του βλέμματος, Εδώ ολόκληρη Sally Mann κατηγορήθηκε για πορνογραφία!

Όλα αυτά λοιπόν με έκαναν επιφυλακτικό, επιπλέον κάποιες εμφανείς "λεπτομέρειες" και, κυρίως, η άγουρη φόρμα. 

Μια φόρμα που πασχίζει να επιβληθεί και να υποβαθμίσει την πληροφορία και να δώσει εικόνα με περιεχόμενο, και αυτό είναι θετικό, αλλά με πολλές τεχνικές ατέλειες.

Η φωτογραφία αυτή μας έκανε να συζητήσουμε πολύ. Ο Διονύσης ήταν εξ αρχής θετικός, οι υπόλοιποι επιφυλακτικοί. Αίφνης διαπιστώσαμε ότι είχαμε γράψει ήδη 55 σχόλια, οπότε αναλογιστήκαμε, εάν μια φωτογραφία που προκάλεσε 55 σχολιασμούς σε τέσσερις ανθρώπους δεν αξίζει να είναι η φωτογραφία της εβδομάδας τότε ποιά αξίζει;

Εδώ, να διευκρινίσω πως φωτογραφία της εβδομάδας δεν θα επιλέγεται υποχρεωτικά η κατά τη γνώμη μας καλύτερη αλλά και αυτή που μπορεί να προκαλέσει σκέψεις και χρήσιμους προβληματισμούς.

Όσο την έβλεπα ολοένα και με κέρδιζε. Γιατί; Πρώτα γιατί ένιωθα ότι είχει μια αυθεντική ειλικρίνεια, δεν προσπαθούσε να με εντυπωσιάσει, να με ξεγελάσει, ακόμα και η φτωχή της φόρμα σαν να την υπονόμευε. 

Ένα σώμα σαν παραδομένο στα μάτια μου χωρίς καμιά υπερβολή στη στάση του αλλά και χωρίς σεμνοτυφίες, με κάποια συστολή και μετά... το βλέμμα...

Ένα βλέμμα θλιμμένο; Κουρασμένο; Ντροπαλό; Σεμνό; Κόντρα στη θαρραλέα γυμνή αλήθεια του σώματος που παύει πια να προκαλεί και γίνεται οικείο και ονειρικό.

Έχει πολλές "αντιφάσεις" η φωτογραφία, αλλά κατά ένα μαγικό τρόπο αυτές οι αντιφάσεις της δίνουν ζωή και συγκινητικό περιεχόμενο, ένα εφηβικό ρομαντικό όνειρο.

Υ.Γ. Μη βιαστείτε να την χαρακτηρίσετε, θέλει το χρόνο της.

Γιώργος Δημητριάδης

Από την πρώτη στιγμή που είδα τη φωτογραφία της Ματίνας Λαδά, ήξερα πως θα είναι η πρώτη φωτογραφία που θα επιλέγαμε για σχολιασμό.

Τα σχόλια μας έπεφταν βροχή, κι αυτό δεν ήταν τυχαίο, το γυμνό πάντα προκαλεί σχόλια, θετικά ή αρνητικά, και πάντα θα εξακολουθεί να προκαλεί... Έστω και στην πιο αθώα του εκδοχή.

Για εμένα η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι ενδιαφέρουσα, και πότε ( κατά τη δική μου άποψη) μια φωτογραφία είναι ενδιαφέρουσα;

Αν η φωτογραφία γεννά ερωτήματα, αν η φωτογραφία σε προκαλεί, και σε προσκαλεί να γράψεις μια ιστορία, σου θυμίζει έναν πίνακα, ένα ποιήμα, ένα μουσικό κομμάτι...αν θες να δώσεις μια απάντηση πως ναι, το πήρα το μήνυμα έστω κι αν το μήνυμα δεν είναι το δικό σου Ματίνα, έστω κι αν το μήνυμα στη μεταφορά του έγινε δικό μου. Άγγιξε κάτι πολύ δικό μου, μια ευαίσθητη χορδή μου.

Η εύθραυστη φιγούρα αυτής τής γυμνής κοπέλας, αυτή η θλίψη στο πρόσωπό της, αυτή η ευαλωτότητα του σώματος δεν μπορούν παρά να αγγίξουν τον δικό μου ψυχισμό, και να μη θέλω να δω περιφερειακά τι συμβαίνει, να θέλω να πάω πιο κοντά, να εστιάσω πιο κοντά σ΄αυτό το πρόσωπο, όχι απορρίπτοντας το σώμα, αλλά απορρίπτοντας μέρος του κάδρου...

Θα ήθελα να δω περισσότερα από αυτή τη γυναίκα που υποψιάζομαι πως είχε πολλά να δώσει.

Η φωτογραφία στέκεται και μόνη της, με λίγες δορθώσεις, κατά τη γνώμη μου. Ωστόσο, θα παρότρυνα τη φωτογράφο να δουλέψει πάνω σε μια φωτογραφική εργασία με αφορμή την συγκεκριμένη φωτογραφία. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να δώσεις πνοή, σάρκα και οστά σε ένα ολοκληρωμένο φωτογραφικό έργο αλλά έχεις μια βάση να κινηθείς.

Θα περιμένω τη συνέχεια αλλιώς δεν θα έχει νόημα...θα ήταν μια τυχαία συνάντηση με κάτι πιο βαθύτερο που απλά πέρασε χωρίς να αφήσει το δικό σου αποτύπωμα...

Σε ευχαριστούμε για τη συμμετοχή, Ματίνα Λαδά!

Δώρα Λαβαζού

Δύσκολο θέμα το γυμνό, εξίσου δύσκολο με το πορτρέτο: η επιτυχία και η αποτυχία χωρίζονται από μια λεπτή γραμμή.

Την συγκεκριμένη φωτογραφία θα την χαρακτήριζα άτολμη, αποτέλεσμα μιας συγκεχυμένης άποψης πάνω στην φόρμα. 

Έχω την αίσθηση ότι η φωτογράφος έμεινε μετέωρη μεταξύ δύο αντίθετων μεταξύ τους επιλογών: την περιγραφή του γυμνού σώματος με ενάργεια και καθαρότητα στην φόρμα και την παρουσίασή του με τρόπο ασαφή και ονειρικό. Το αποτέλεσμα μοιάζει με υβρίδιο και των δύο επιλογών. Και ως επαμφοτερίζουσα πρόταση,  δεν καταφέρνει τελικά να μου κινήσει το ενδιαφέρον. 

Σταύρος Σταματίου 

"Οι φωτογραφίες του Robert Frank", είχε πει κάποτε ο Elliott Erwitt , "μπορεί να φαίνονται  άτεχνεςσε κάποιους, το τονικό τους εύρος να είναι φτωχό και να πάσχουν και σε άλλους τομείς τεχνικής φύσεως, αλλά υπερέχουν μακράν σε καλλιτεχνική αξία έναντι των φωτογραφιών του Ansel Adams επειδή η αξία των φωτογραφιών του δεύτερου, έγκειται στην τεχνική και στην πιστή αποτύπωση της πραγματικότητας, ενω του Frank, στην πρόθεση του να δημιουργήσει μια εντελώς νέα και δική του εκδοχή της πραγματικότητας και την αποτύπωση της όπως υπήρξε στο μυαλό του".

Αυτό συμβαίνει και με τη φωτογραφία της Ματίνας Λαδά. Η πρόθεση της φωτογράφου να αποτυπώσει την δική της εκδοχή είναι εμφανής και αυτό καταφέρνει εντέλει. Το αποτέλεσμα, μια φωτογραφία άκρως ποιητική, μυστηριώδης και ανοιχτή σε πολλαπλές αναγνώσεις. Έχει στην ουσία τα χαρακτηριστικά μιας καλής φωτογραφίας, αυτά που σε οδηγούν να επιστρέφεις σε αυτήν ψάχνοντας απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει. Ένα γυναικείο γυμνό. Είναι μόνο αυτό; Όχι ακριβώς, Κι εδώ είναι και η ειδοποιός διαφορά με φωτογραφίες που πραγματεύονται το γυμνό ως θέμα αλλά μένουν μόνο σε αυτό.Η έκφραση του προσώπου και η στάση/γλώσσα του σώματος που ενισχύονται από τη γύμνια (συμβολισμός) , το φως (σκοτάδι) και η θέση του στο χώρο με παρέπεμψε σε ψυχολογικά πορτρέτα της Ναν Γκόλντιν και του Ντέιβιντ Λιντς, σε βλέμματα από πίνακες του Εντουάρ Μανέ και σε σκηνές αποξένωσης και μοναχικότητας από πίνακες του Έντουαρντ Χόπερ. Αυτοί οι λόγοι ήταν για μένα αρκετοί για να επιλέξω αυτή τη φωτογραφία ως τη φωτογραφία της εβδομάδας.   Θα μπορούσα να αναφερθώ σε μια σειρά λαθών που αφορούν τεχνικά χαρακτηριστικά και χειρισμούς της φωτογράφου στην επιλογή του κάδρου (τι περιέχεται ή τι δεν θα έπρεπε να περιέχεται μέσα στις τέσσερις πλευρές)  αλλά τελικά, ακόμη και αυτά τα λάθη λειτουργούν θετικά στο σύνολο αφού προσδίδουν μια αυθεντικότητα που για μένα είναι ένα από τα βασικά ζητούμενα στη φωτογραφία. 

Να είσαι δηλαδή ο εαυτός σου.

Διονύσης Φουρνογεράκης 

Κι ένα μουσικό κομμάτι που μου ήρθε στο μυαλό με τη φωτογραφία σου Ματίνα, και που μου θύμισε την ενηλικίωσή μου...Δ.Λ.