Like all photographers, I depend on serendipity, and when you're photographing children there's often an abundance of it. I would have an idea of what a photograph would look like and then something would happen - a dog might lumber in and become a critical element. I pray for what might be referred to as the angel of chance
Sally Mann, αμερικανίδα φωτογράφος γεννημένη το 1951 στο Λέξινγκτον της Βιρτζίνια. Ενώ, αρχικά με τις φωτογραφίες της από τον αμερικανικό νότο και από την ιστορική αρχιτεκτονική κατέκτησε κοινό, φήμη και επευφυμίες, ωστόσο ήταν τα πορτραίτα των γυμνών παιδιών της που ήρθαν και τάραξαν τα νερά της συντηρητικής Αμερικής. Οι λήψεις των γυμνών παιδιών και ακόμα περισσότερο των δικών της παιδιών είχαν πολλαπλές αναγνώσεις. Ήταν η φευγαλέα στιγμή που μέσα από την παιδική αθωότητα διακρίνεται ένας ερωτισμός; Ήταν η μετάβαση από την παιδική ηλικία στην εφηβεία; Ήταν παιδική προνογραφία; Μήπως όλα αυτά μαζί; Ή μήπως η Σάλυ Μάν απλά κατέγραφε την καθημερινότητα των παιδιών της στη φάρμα όπου κατοικεί έως και σήμερα;
Όπως και να έχει ο σάλος που δημιουργήθηκε γύρω από τη συγκεκριμένη δουλειά προκάλεσε διαμάχη μεταξύ θεωρητικών, μελετητών της φωτογραφικής τέχνης και όχι μόνο. Ήταν έτοιμη η κοινωνία να δεχθεί τις σεξουαλικά φορτισμένες εικόνες μικρών παιδιών; Ήταν σεξουαλικά φορτισμένες; Ήταν έτσι τα παιδιά ή τα μεταμόρφωσε; Υπάρχουν όρια στην Τέχνη και αν ναι ποια είναι αυτά; Ποιος τα καθορίζει; Αν δεν υπάρχουν όρια στην Τέχνη τι γίνεται στην περίπτωση που η Τέχνη "χρησιμοποιεί" παιδιά για να παράξει έργο ακόμα και αν αποτελούν έμπνευση για τον δημιουργό.
Ωστόσο,αν μπορεί κανείς να αποστασιοποιηθεί από αρχές, πιστεύω και σκέψεις γύρω από τα προηγούμενα δεν μπορεί να μην αποδεχθεί τη σπουδαιότητα των φωτογραφιών και της φωτογράφου. Χρησιμοποιώντας μεγάλες και παλιές φωτογραφικές μηχανές με κατεστραμμένους φωτογραφικούς φακούς και τεχνικές από τα πρώτα βήματα της φωτογραφίας κατάφερε να αποδώσει αυτό που ήδη είχε στο μυαλό της...μια ατμόσφαιρα, μια ατμόσφαιρα φερμένη από μια άλλη εποχή. Την εποχή που η φωτογαφία μιμούμενη τη ζωγραφική έκανε τις πρώτες της απόπειρες να σταθεί στα πόδια της και να πάρει κι αυτή μια θέση μέσα στην Τέχνη.
Πιο πρόσφατα, η Σάλυ Μάν έχει αναβιώσει τη διαδικασία του 19ου αιώνα. Τοποθετώντας υγρό κολλόδιο (δείτε στο τέλος του άρθρου τη διαδικασία λήψης με υγρό κολλόδιο) σε γυάλινες πλάκες, η οποία καταγράφει τις μικρές λεπτομέρειες, αλλά απαιτεί την έκθεση και την ανάπτυξη του φιλμ μέσα σε 15 λεπτά. Αυτός ο περιορισμένος έλεγχος επί της διαδικασίας οδηγεί σε ό, τι Mann περιγράφει ως "ευτυχής ατυχήματα" στο έργο της. Ας δούμε κάποια απ΄αυτά τα ευτυχή ατυχήματα από τη θεματική που ονομάζει Immediate Family
Στον πρόλογο του Immediate Family γράφει: Αυτές είναι οι φωτογραφίες των παιδιών μου. Κάποιες είναι υπαινικτικές, κάποιες μυθοπλαστικές και κάποιες τελείως φανταστικές. Οι περισσότερες όμως απεικονίζουν καθημερινές καταστάσεις που κάθε μητέρα έχει ζήσει. Φωτογραφίζω τα παιδιά μου όταν είναι θυμωμένα, άρρωστα, γυμνά, όταν μορφάζουν, όταν ποζάρουν."
Μετέπειτα δουλειές της , Mother Land:Recent Georgia and Virginia Landscapes (1997), What remains (2003) και Deep South (2003) η Mann φωτογραφίζοντας με παλιές μηχανές και ταλαιπωρημένους φακούς, δημιουργεί ονειρικές εικόνες τοπίων, αντλώντας έμπνευση από το ρεύμα του πικτοριαλισμού και κυρίως από τους Watkins και OSullivan.
Στις περισσότερες δουλειές της, η Mann εμφανίζει και εκτυπώνει μόνη της, για να έχει τον απόλυτο έλεγχο των έργων της. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η Μann έχει πειραματιστεί με διαφορετικές μηχανές όλων των φορμά καθώς και με Polaroid, και ότι από την δεκαετία του 80 δουλεύει κυρίως με μηχανές μεγάλου φορμά, εκ των οποίων κάποιες είναι κατασκευασμένες στα τέλη του 19ου αιώνα.
Έχει αποτελέσει το πρόσωπο και το έργο της, θέμα δύο ντοκιμαντέρ: Δεσμοί Αίματος (Blood Ties-1994), το οποίο ήταν υποψήφιο για Όσκαρ, και Τι απομένει (What Remains-2007), το οποίο έκανε πρεμιέρα στο Sundance και ήταν υποψήφιο για το βραβείο ΕΜΜΥ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ το 2008. Επίσης, το έργο της έχει κοσμίσει τους τοίχους μεγάλων εκθέσεων στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης, της Φιλαδέλφειας, και την Corcoran Gallery of Art, Washington, DC και της Virginia Museum of Art, Ρίτσμοντ, VA. Οι φωτογραφίες της μπορούν να βρεθούν σε πολλές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές, συμπεριλαμβανομένου των Metropolitan Museum of Art, the Museum of Modern Art & του Whitney Mueseum of American Art
*ΥΓΡΟ ΚΟΛΛΟΔΙΟ
Στα 1851 ο Άγγλος FREDERIC SCOTT ARCHER (1813-1857) παρουσίασε τη μέθοδο του υγρού κολλοδίου που θα κυριαρχούσε τα επόμενα 25 χρόνια στον τομέα της φωτογραφικής παραγωγής.
Στο εγχειρίδιο της φωτογραφικής μεθόδου δια του κολλοδίου ο F. S. ARCHER περιγράφει τη μέθοδο του σύμφωνα με την οποία:
Ένα κομμάτι γυαλί, τοποθετημένο ήδη σε ένα σασί καθαρίζονταν με προσοχή. Στη συνέχεια χύνονταν στην επιφάνεια του ομοιόμορφα υγρό κολλόδιο. Αυτή η κίνηση απαιτούσε ιδιαίτερή ταχύτητα και λεπτότητα. Μετά από αυτό θα έπρεπε αμέσως η πλάκα να εμβαπτιστεί σε διάλυμα Νιτρικού Αργύρου για δύο λεπτά περίπου. Ακολουθούσε έκθεση της πλάκας στο φως με τη βοήθεια της φωτογραφικής μηχανής κατά τα γνωστά. Η εμφάνιση γίνονταν με την βοήθεια πυρογαλλικού οξέος και η στερέωση σε υποσουλφίτ. Μετά το πλύσιμο η πλάκα θα έπρεπε να στεγνώσει πάνω από φωτιά και να βερνικωθεί ζεστή.
Όλη η διαδικασία υποχρεωτικά όφειλε να τελειώσει ΠΡΙΝ ο αιθέρας του κολλοδίου εξατμιστεί.
Με αυτή τη μέθοδο λαμβάνονταν ένα αρνητικό υψηλής ποιότητας, ασύγκριτα πιο ευκρινές απ΄ ότι το αρνητικό σε χαρτί και το σπουδαιότερο μπορούσε να συναγωνιστεί άνετα την Δαγγεροτυπία
Inspiration to write this article: Tribute to Sally Mann-Cigaretteby Konstantinos Vita