Όταν το μυαλό είναι καθαρό και δεν υπάρχει συναισθηματική φόρτιση βλέπεις διαφορετικά το κλικ που έκανες, πριν κάποια χρόνια. Φωτογραφίες που δεν είχα προσέξει τότε. Τώρα, μονολογώ... γιατί δεν την πρόσεξα;
Φωτογραφίες που είχα "αγαπήσει" τώρα ψιθυρίζω…λάθος εδώ, λάθος εκεί.
Πάντως ένα μένει από 100.000 φωτογραφίες σε ένα δίσκο η ατέλεια που γίνεται μάθημα, η τέχνη του κάδρου που γίνεται φωτογραφία, η τέχνη του πώς να χρησιμοποιείς το φως και πώς αυτό να μετατρέπεται σε συναίσθημα.
Ευχαριστώ μια φίλη που μου είπε κάποια στιγμή:
"Τέλειες τεχνικές φωτογραφίες αλλά μέσα τους δεν έχουν την ψυχή σου, αυτό που νιώθεις" .
Ήταν το καλύτερο μάθημα για εμένα και με οδήγησε στο να ψάχνω πάνω από ένα χρόνο να δώσω ψυχή στα κλικ μου κι ακόμα αυτό ψάχνω μετά από 10 χρόνια συνεχούς ενασχόλησης με αυτό που αγαπώ περισσότερο.
ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
ΜΕΝΩ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΩ, ΟΡΓΑΝΩΝΩ, ΤΑΞΙΔΕΥΩ... μέσα από φωτογραφίες