Η φωτογραφία είναι πληροφορία και αυτός που δημιουργεί την πληροφορία είναι ο φωτογράφος. Δεν έχει ανάγκη συγκεκριμένο τόπο ή χρόνο, έχει ανάγκη από επιλογές, από νοηματοδότηση.
Ας εκμεταλλευτούμε όλοι το «Μένουμε Σπίτι» και ας ξεκινήσουμε, να το βιώσουμε αυτό φωτογραφίζοντας από το σπίτι μας μέσα ή γύρω του κι ας δώσουμε νόημα στις μικρές-μεγάλες στιγμές, τόπους, ιδέες μας. Ας ανακαλύψουμε την ποίηση μέσα στον εαυτό μας τον Μικρό τον Μέγα, που μέσα στον θόρυβο έχουμε χάσει κι ας τον μοιραστούμε φωτογραφικά.
Οι χειμώνες της ζωής έρχονται για να μας κάνουν καλύτερους, για να δοκιμάσουν τις αντοχές μας και να μας γνωρίσουν τις αδυναμίες μας, για να μας κάνουν ευφυέστερους, δυνατότερους και ανθεκτικότερους.
Δεν ξεχνάμε πως Πατήρ πάντων ο Πόλεμος.
Η ζωή η ίδια είναι μια μάχη μόνιμη και καθημερινή με μόνο στόχο το βίωμα. Ζούμε μια πρωτόγνωρη εμπειρία και πρέπει να κερδίσουμε κάτι από αυτό. Δείτε το σαν ευκαιρία για εκπαίδευση. Εκπαίδευση στην ζωή αλλά και στην τέχνη.
Η ζωή είναι τέχνη ας την σπουδάσουμε μέσα από αυτήν την νέα εμπειρία.
Ριψοκίνδυνο το παιχνίδι της, αλλά καλούμαστε να το παίξουμε. Ας το παίξουμε καλά, θα βγούμε νικητές και κερδισμένοι μοναδικά, γιατί δεν ξεχνάμε πως μετά τον χειμώνα έρχεται η Άνοιξη.
Ανεβάζω λοιπόν μια φωτογραφία από ιντερνετική επικοινωνία, μέσα απ το σπίτι, κάνοντας μια απόπειρα με πρωτοπόρα σκέψη για διαδικτυακά τέχνη, έχοντας πάντα στο νου μου την δόνηση των εικόνων, μέσα από τα λόγια του ΤΑΚΟΥΑΝ.
Το σπαθί που κατεβαίνει να χτυπήσει ,
Ο στρατιώτης που το κρατά,
Εγώ που πρόκειται να σκοτωθώ,
Ο νους μου,
είναι όλα ανύπαρκτα.
Ο εχθρός είναι κενό,
Το σπαθί που χτυπά είναι κενό
Κι εγώ που δέχομαι την επίθεση,
Είμαι κενό.
Οι άνδρες που επιτίθενται,
Δεν είναι άνδρες που επιτίθενται,
Τα σπαθιά τους δεν είναι σπαθιά
Κι εγώ που πρόκειται να σκοτωθώ,
Δεν είμαι τίποτα περισσότερο
από ένα κάτι,
το οποίο σκίζει τον άνεμο ,
που φυσά στον ανοιξιάτικο ουρανό
και διαρκεί όσο μια αστραπή.
ΤΑΚΟΥΑΝ
Be like Water my Friends