Είμαι γύρω στα έξι και φοράω τσιμπιτερά ρούχα, παραμονή πρωτοχρονιάς περιμένουμε να αλλάξει ο χρόνος.
Όταν αλλάξει εγώ θα είμαι αλλιώς; Και πού πήγε ο άλλος ο παλιός;
Κατεβάζουμε τον γενικό και μετά με το φως αρχίζουν τα φιλιά και οι ευχές.
Η τηλεόραση είναι όλο λα λα λα απρόμαυρα.
Ως πιο μικρή τους κοιτάζω όλους από κάτω. Καπνός από ντάνχιλ, αρώματα παλιά.
Ο αέρας του χρόνου, το φόραγε η μαμά.
Είμαι τώρα, καθόλου μικρή, μαμά και φοράω υφάσματα μαλακά.
Άμα αλλάξει ο χρόνος ο προηγούμενος μας κρυφοκοιτά.
Ας χάσουμε αυτά που μας τσιμπάνε
και ας αγκαλιάσουμε όσα μας αγαπάνε.
Η αγάπη δεν παλιώνει,
δεν πεθαίνει,
ούτε γερνά.
Φιλιά γλυκά.
Νέβι Κανίνια
Story Teller