Έπειτα από πολύ σκέψη και αρκετούς δισταγμούς, αποφάσισα σήμερα να κοινοποιήσω μία φωτογραφία και ένα κείμενο από μια μέχρι σήμερα άγνωστη δουλειά μου.
Πριν λίγα χρόνια, βλέποντας κυρίως λόγω νέας τεχνολογίας και “νέων” απόψεων, το που πάει η όλη κατάσταση στη φωτογραφία,συμβουλευόμενος δε sites, κοινωνικά δίκτυα και έντυπα, αποφάσισα να ασχοληθώ και εγώ με αυτήν την σχετικά “καινούργια” φωτογραφική τάση. Η αλήθεια είναι όμως ότι δε ξέρω πώς ακριβώς ονομάζεται. Βλέπω ότι και στον τόπο μας να υπάρχει το σχετικό ενδιαφέρον και θα προσπαθήσω να την περιγράψω. Δηλαδή το βρήκα πολύ έξυπνο και βολικό, το ότι δεν χρειάζεται να ξέρεις και πολλά πράγματα ούτε για τη Φωτογραφία αλλά ούτε καν για το θέμα σου. Πρέπει απλώς να τραβάς γρήγορα πολλές λήψεις σε περίεργους χώρους με περίεργα άτομα που να΄χουν πολλά προβλήματα, δεν χρειάζεται καν να κοιτάς μέσα από την κάμερα, έτσι τα κάδρα σου είναι όλα στο περίπου και αυτό διευκολύνει ιδιαίτερα, δεν χρειάζεται να υπάρχει καμία συνέπεια ούτε άποψη, έχεις ευρυγώνιο, δεν χρειάζεται καν να νετάρεις, βάζεις πολλά ISO για να έχεις κακή ποιότητα, τις γυρνάς όλες σε πολύ σκληρό Ασπρόμαυρο, τραβάς όταν το μοντέλο σου κουνιέται ή του λες να κουνιέται, βάζεις τσόντα και τον εαυτό σου όταν χρειάζεται (έχοντας και τα τυχερά σου), πέρα απ΄το γνωστό σου “περιθώριο” πας και σε χώρες τριτοκοσμικές με έντονο κοινωνικό-οικονομικό πρόβλημα, πληρώνεις πάμφθηνα για ουσίες και πάσης φύσεως υπηρεσίες. (Έτσι σίγουρα εντυπωσιάζεις μπόλικους “ευαίσθητους και καλλιεργημένους” Δυτικούς - Τι κι΄αν οι φωτογραφίες σου είναι σχεδόν όμοιες με πολλών άλλων συναδέλφων σου - αλήθεια τόσοι γκαλερίστες, τόσοι επιμελητές και τόσοι θεωρητικοί, κλέφτες θα γίνουνε;) Σκέφτηκα ότι αν τα καταφέρω μπορεί να με πάρει και κανένα πρακτορείο, αν θέλει να το παίζει μοντέρνο! Να κάνω και κάποιο σεμιναριάκι, καμιά εκθεσούλα, να μου “βγάλουν” και κάνα βιβλιαράκι, που ξέρεις;
Αποφάσισα λοιπόν κι΄έκανα το πρώτο μου ταξίδι, σ΄ένα χωριουδάκι στην Ταϊλάνδη. Ρώτησα κι΄έμαθα που “γίνεται καλό παιχνίδι” και εκεί πήγα. (Είχα όμως και τις απαραίτητες συστάσεις). Ένας καλός κύριος με βοήθησε, με το αζημίωτο βέβαια και γνώρισα ένα πολύ ενδιαφέρον πλάσμα. Πιτσιρίκα, όμορφη και φτωχή, ότι καλύτερο!
Δεν ξέρω σε τι κατάσταση βρισκότανε, είχε ξαπλώσει νωχελικά σ’ένα όχι και τόσο καθαρό στρώμα στο πάτωμα και χασκογελούσε μόνη της. Αλλά όταν με είδε γυμνό, υποθέτω ότι θα εντυπωσιάστηκε, έπαθε κάτι σαν ντελίριο, σηκώθηκε στα γόνατα και άρχισε να τρέμει, να χτυπιέται και να βγάζει άναρθρες κραυγές. Τ΄άχασα εντελώς, αλλιώς τα περίμενα, αλλά πρόλαβα και έκανα μόνο μια φωτογραφία στην τύχη προτού… . Δίστασα για κάποιο διάστημα να τη δείξω, αλλά σκέφθηκα γιατί όχι, ο πρώτος θ΄άμαι; (Ξέροντας ότι με τις σωστές επαφές μπόλικοι θα τσιμπήσουν). Λέω σύντομα να ξανακατέβω, καλά ήτανε. Αν και υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός τελευταία.
(Σημ.: Το προσεχές διάστημα θα έχω ατομική έκθεση με αυτήν τη φωτογραφία μου (300x330 cm - Fine Art print) σε γνωστή Γκαλερί της Νέας Υόρκης. Λεπτομέρειες και τιμή έργου θα ανακοινωθούν σύντομα).
Georges Depolla
Υ.Γ. Θέλω να ελπίζω ότι λίγοι από εσάς πιστέψατε το πιο πάνω σενάριο. (Αν και δυστυχώς νομίζω ότι δεν απέχει πολύ απ`την πραγματικότητα!)