Από τις εκδόσεις Ευρασία κυκλοφορεί το φωτογραφικό λεύκωμα του Βασίλη Κολτούκη, Ημερολόγιο Βουδαπέστης, που συγκροτείται από 43 αναλογικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τραβηγμένες στη Βουδαπέστη πριν μία εικοσαετία, κατά τους δύο πρώτους μήνες του 2003. 

Ο Κολτούκης πεζοπορεί εν είδει ημερολογιογράφου στην πόλη, σε δρόμους, πλατείες, δημόσιους χώρους, σε μια πόλη χιονισμένη, σχεδόν εκτυφλωτικά λευκή και, με τον φωτογραφικό του φακό, το κατάδικό του μάτι, βιογραφεί, καρέ-καρέ, κάθε φορά την πόλη από την αρχή, δίνοντάς της φωνή, κατοχυρώνοντας, βέβαια, και τη φωνή των «από κάτω», των άγνωστων σε εμάς κατοίκων, που χάρη στον Κολτούκη αποκτούν λόγο. Δεν αναπαριστά, δεν εξεικονίζει απλώς, υπογράφει το δικό του πρωτόκολλο συγκινήσεων.  Την πόλη του(ς) οι άνθρωποί της την κατοικούν, την περπατούν, άλλοτε περαστικοί, άλλοτε  ιστάμενοι, συνήθως μόνοι, συχνά ερωτευμένοι. Τι, άραγε, αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν, ποια είναι τα όνειρά τους, οι πόθοι και τα πάθη τους, ποια τραύματα ρυθμίζουν τον βηματισμό τους, σπασμένα παιχνίδια πιθανόν στα χέρια της Ιστορίας. Και την πόλη τους,   αυτή που με τα βήματά  τους γράφουν, σαν ο καθείς το δικό του κείμενο να συνθέτει, υπό το βλέμμα του φωτογράφου, με ποια αισθήματα τους φιλοδωρεί, με ποιο υλικό για το τι υπήρξε, τι  υπάρχει, τι θα μπορούσε να υπάρξει τούς σφραγίζει, συχνά με μερική έλλειψη ευκρίνειας, άξια  ενός ρεαλισμού ποιητικού. Κι αν «φωτογραφία είναι το φως που σε τυφλώνει», πώς το αγγελικό και μαύρο φως του Κολτούκη στο βιβλίο του ενσελιδισμένο,  συστήνει και συνιστά μια ελεγεία της μνήμης, αλλά και 43 κεράκια αναμμένα στην ψίχα της μεταλαβιάς του μέλλοντος; Η αναλλοίωτη λαχτάρα του βλέμματος του  Κολτούκη, με τις φωτογραφίες του «στενογραφίες του χρόνου», συγχρόνως «φυλαχτά για τους δύσκολους καιρούς»,  δεν διαχειρίζεται τη μνήμη ούτε ως φιλόξενο καταφύγιο ούτε ως φιλόξενο κοιμητήριο. Πρόκειται για το βλέμμα εκείνο που μέσα από τις αποχρώσεις του μαυρόασπρου, ενός κόσμου γεμάτου εύγλωττες σιωπές που αποκτούν φωνή στο φιλμ και γίνονται πληθυντικές, συγκροτεί πλευρές της αυτοσυνειδησίας μιας πόλης, αλλά και της φωτογραφίας της ίδιας. Τίποτα το ανθρώπινο δεν είναι ξένο στον Κολτούκη. Λοιπόν,  το παρελθόν είναι, άραγε, κεκτημένο ή ερωτηματικό; Και πώς η φωτογραφία, «προσπαθεί μ’ ένα κλικ δευτερολέπτου» να «κλειδώσει» το μη ορατό «στις μνήμες των ανθρώπων», όπως ο Κολτούκης στο ποίημά του «Φωτογραφία», που τρόπον τινά προλογίζει το βιβλίο του, αναρωτιέται. Και μας ρωτά. 

Λίγα λόγια για τον Βασίλη Κολτούκη

Ο Βασίλης Κολτούκης γεννήθηκε στην Άρτα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Παρίσι.  Εκεί οι δρόμοι του συναντήθηκαν με αυτούς του  Γάλλου φωτογράφου Edouard Boubat. Η συνάντηση αυτή απεδείχθη καθοριστική ώστε να  αφοσιωθεί  έκτοτε αποκλειστικά στην τέχνη της φωτογραφίας. Στο επίκεντρο της φωτογραφικής του πρότασης, ενός έργου εν προόδω,  τοποθετεί την έννοια και την πρακτική της περιπλάνησης ως συνθήκης της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και ως οδοιπορία στον κόσμο, στους τόπους, στην ύλη των ανθρώπων και των πραγμάτων. 

Έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 70 χώρες. Έχει πραγματοποιήσει  11 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι φωτογραφίες του έχουν δημοσιευθεί   στον ημερήσιο και στον περιοδικό Τύπο και απόκεινται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Έχει εκδώσει 11 φωτογραφικά λευκώματα και δύο ποιητικές συλλογές. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.