"Δεν είναι απαραίτητο να είσαι ποιητής για ν' απολαμβάνεις τη ζωή". Ο Αλμοδόβαρ είναι ένας σκηνοθέτης με προσωπικό ύφος και μαύρη αίσθηση του χιούμορ. Ο θεατής αν τύχει να δει μια σκηνή μιας ταινίας που δε γνωρίζει, μπορεί αμέσως να αναγνωρίσει ότι έχει την καλλιτεχνική σφραγίδα του. Ο ίδιος είχε πει: "Δε θέλω να μιμηθώ τη ζωή στις ταινίες μου, θέλω να την αναπαραστήσω. Και σε αυτή την αναπαράσταση, χρησιμοποιείς τα χρώματα. Αλλά είναι πάντα για να δείξουν συναίσθημα". 

Ο σουρεαλιστικός κόσμος του Πέδρο Αλμοδοβάρ

Όλα για τη μητέρα μου

Το στόρι: Η Μανουέλα χάνει το 18χρονο γιο της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα μετά το οποίο αποφασίζει να πάει στη Βαρκελώνη για να αναζητήσει τον πατέρα του παιδιού της, με τον οποίο χώρισαν πριν γεννηθεί εξαιτίας της απόφασης του να γίνει τρανσέξουαλ. Στη διάρκεια αναζήτησης συναντά μια νεαρή καλόγρια, φορέα του AIDS και μια θεατρική σταρ. Ζει μια τραγωδία μέσα σε ένα κόσμο περιθωρίου με ανθρώπους φευγάτους, απόβλητους, τσακισμένους, τσακισμένους, σχεδόν απωθητικούς. Μέσα από τον οδυνηρό πόνο της απώλειας καταφέρνει να οδηγηθεί στην κάθαρση.

Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από παράφραση του τίτλου της κλασικής ταινίας “ All about Eve” του 1950 στην οποία γίνονται εκτενείς αναφορές κατά τη διάρκεια της. Έμμεσες αναφορές στον Truman Capote και τονTennessee Williams προετοιμάζουν το θεατή για να δει μια κινηματογραφική ομοφυλοφιλική αυτοβιογραφία.

Ο Αλμοδόβαρ έχει την ικανότητα να βουλιάζει στη ψυχοσύνθεση της γυναίκας. Έχει εμμονή με τα χίλια πρόσωπα της. Μιλάει για τη μάνα μας, την αδερφή μας, τη γυναίκα που κρύβει κάθε άνδρας μέσα του, κάθε τρανσέξουαλ, κάθε άνθρωπος σε αυτή τη γη. Δεν κρίνει τους πρωταγωνιστές της ταινίας, τις επιλογές που κάνουν. Χωρίς κοινωνικό σχόλιο, παρατηρεί με ευαισθησία και τρυφερότητα, δείχνοντας κατανόηση, ισορροπώντας ανάμεσα στην τραγωδία της ζωής και στο ακραίο χιούμορ. Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια σύγχρονη Αντιγόνη που δε δειλιάζει να ποθεί και να απαξιώνει την "κρατούσα αρχή" της εξουσίας του Κρέοντα. Το << Όλα για τη Μητέρα μου>>  κατηφορίζει στα άδυτα των προσωπικών ναυαγίων, μιλάει για γυναίκες που βιώνουν το ρόλο τους στη ζωή και για άνδρες που μεταλλάσσονται σε γυναίκες της νύχτες. Ο ρόλος της γυναίκας έχει συμβολικό χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος του να αποδομήσει το αρσενικά στοιχείο που πάντα σχετίζονταν με την ιδέα της εξουσίας του Φράνκο και τη δύσκολη περίοδο που πέρασε η Ισπανία. Υπαινίσσεται το άγχος της Ισπανίας μπροστά στην αλλαγή και στην αποδοχή μιας νέας ταυτότητας. Ο Ισπανός σκηνοθέτης παίζει με τα στερεότυπα των δυο φύλων και κρατάει το θεατή σε εγρήγορση. Χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις ο Αλμοδόβαρ μέσα από τη σκηνοθετική του ματιά, στο " Όλα για τη μητέρα μου" μας υπενθυμίζει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος με χίλιες αδυναμίες και άλλες τόσες ομορφιές.  Μιλάει για τον άνθρωπο με πάθη, αδυναμίες, που κουβαλάει μυστικά και αγαπάει ανιδιοτελώς. Το σύμπαν της ταινίας είναι πολυδιάστατο, πολύχρωμο, trash, εκκεντρικό και υπερβολικό. Ένας κόσμος σκληρός αλλά και τρυφερός συνάμα.

Affonso Beato, ο κινηματογραφιστής

Τα ομορφότερα πλάνα Αλμοδοβαρικής ταινίας οφείλονται στη φωτογραφία του Affonso Beato ( φωτό πάνω) . Χαρακτηριστικά είναι τα γκρο πλαν ( κοντινά πλάνα) στα πρόσωπα των ηθοποιών, με σκοπό την ανάδειξη της συγκίνησης, του συναισθηματισμού, της περισυλλογής ή σε αντικείμενα, δραστηριότητες που αποτελούν μέρος της πλοκής της ταινίας ή παίζουν σημαντικό ρόλο στις ζωές των πρωταγωνιστών. Οι ασυνήθιστες γωνίες λήψης του Affonso Beato σε συνδυασμό με τη δομημένη πλοκή και τη μεγάλη προσοχή σε πολλά επίπεδα δημιουργούν σκηνές που μπορούν να σταθούν ως θεατρικά μονόπρακτα, με καλοδουλεμένους διαλόγους, ποπ αρτ στοιχεία και έντονα χρώματα με κυρίαρχο το κόκκινο που τονίζουν την πολυχρωμία, την ατέρμονη υπερβολή και την αισθητική του trash. H εμμονή του Αλμοδόβαρ στο κόκκινο χρώμα, σύμφωνα με τον ίδιο εξυπηρετεί το κάδρο καθώς σε νυχτερινές λήψεις η παρουσία και μόνο του κόκκινου χρώματος, εκπέμπει φωτεινότητα στο πλάνο, έτσι δεν παραλείπει να έχει πάντα τις ηθοποιούς ντυμένες πάντα με ένα κόκκινο στοιχείο ( ένα φόρεμα, μια ζακέτα, ένα μαντήλι) ενώ αυτός είναι και ο λόγος που το κόκκινο χρώμα εμφανίζεται και στα εξωτερικά γυρίσματα σε υπαίθριο χώρο καθώς οπτικά ενισχύει τα φυσικά χρώματα. Πάθος, σεξ, θάνατος, αμαρτία, λύση, καταστροφή, γοητεία όλα έχουν χρώμα κόκκινο.

Ίσως η πιο διάσημη σκηνη της ταινίας είναι όταν η τρανσέξουαλ πόρνη Αγράδο ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι και αφού κάνει ανάλυση του πόσο στοίχισαν οι διάφορες εγχειρήσεις της μπροστά σε ένα κοινό που νιώθει φρίκη, στο τέλος τους με τις αυθόρμητες σκέψεις της πάνω στο τι σε κάνει αληθινό.

"Είσαι περισσοτερο αυθεντικός" λέει "όταν μοιάζεις με τα πράγματα που έχεις ονειρευτεί". Με αυτό το τρόπο ο Αλμοδόβαρ βεβαιώνει το θεατή ότι μπορεί η ανατομία να μην καθορίζει τη μοίρα, αλλά η καλοσύνη, η ανιδιοτελής αγάπη και η αποδοχή μπορούν να γλυκάνουν τη γεύση της ζωής.

Ο Αλμοδόβαρ είναι ένας σκηνοθέτης με προσωπικό ύφος και μαύρη αίσθηση του χιούμορ. Ο θεατής αν τύχει να δει μια σκηνή μιας ταινίας που δε γνωρίζει, μπορεί αμέσως να αναγνωρίσει ότι έχει την καλλιτεχνική σφραγίδα του. Ο ίδιος είχε πει: Δε θέλω να μιμηθώ τη ζωή στις ταινίες μου, θέλω να την αναπαραστήσω. Και σε αυτή την αναπαράσταση, χρησιμοποιείς τα χρώματα. Αλλά είναι πάντα για να δείξουν συναίσθημα.

" Η ταινία αυτή αφιερώνεται στην Betty Davis, τη Romy Schneider, την Gena Rowlands. Σε όλες τις ηθοποιούς που έπαιξαν το ρόλο της ηθοποιού. Σε όλες τις γυναίκες που παίζουν το ρόλο της γυναίκας κάθε νύχτα. Σε όλες τις γυναίκες που θέλουν να γίνουν μητέρες. Σε όλες τις μητέρες. Στη μητέρα μου".

Pedro Almodovar- Όλα για τη μητέρα μου

Δραματικη 1999/ Έγχρ/ 101

Ισπανία/ Γαλλία

Σκηνοθεσία: Pedro Almodovar

Σενάριο: Pedro Almodovar

Πρωταγωνιστούν: Σεσίλια Ροθ, Μαρίζα Παρέδες, Πενέλοπε Κρουζ, Αντόνια Σαν χουαν, Καντλα Πένα, Ελόι Αζορίν

Φωτογραφία: Affonso Beato

Όσκαρ: Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, Χρυσή σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης

Φεστιβάλ Κανων: Pedro Almodovar ( Σκηνοθεσίας, βραβείο της οικουμενικής επιτροπής)

Μουσική: Alberto Iglesias

Γλώσσα: Ισπανικά/ Καταλανικά