-Δεν είναι η δική μου μνήμη που κυριαρχεί στις ταινίες μου.Το να πει κανείς ότι οι ταινίες μου είναι αυτοβιογραφικές, είναι μια αβασάμιστη κρίση, μια βιαστική ταξινόμηση. Έχω επινοήσει σχεδόν τα πάντα: παιδική ηλικία, προσωπικότητα, νοσταλγίες, όνειρα, αναμνήσεις, για την καθαρή απόλαυση του να μπορέσω να τις αφηγηθώ. Με την έννοια του ανέκδοτου, της πραγματικής βιογραφίας, στις ταινίες μου δεν υπάρχει τίποτα. Αυτό που ξέρω είναι ότι επιθυμώ να αφηγηθώ. Πραγματικά, η αφήγηση είναι το μόνο παιχνίδι με το οποίο αξίζει να παίζει κανείς. Είναι παιχνίδι, που για μένα, για τη φαντασία μου, για τη φύση μου, έχει τη δική μου αναγκαιότητα.

Fellini

Ο Fellini υπήρξε εκπρόσωπος του Νεορεαλισμού και ένας από τους πρωτοστάτες του ρεύματος. Το έργο του θεωρείται διαχρονικό, η σπουδαιότητα του ως σκηνοθέτη αδιαμφισβήτη. Στο φελινικό έργο η νοσταλγία, οι γυναίκες, ο έρωτας, η οραματική ενατένιση αποτελούν θέματα που διαπραγματεύονται όλες οι ταινίες του. Ο έρωτας εκφράζεται μέσα από τη μελαγχολική αναπόληση, την ονειροπόληση του παρελθόντος πάντα με μια δόση νοσταλγίας και εξωραϊσμού. Οι ήρωες του Fellini πάντα κυνηγούν το ιδανικό, το άφταστο, το απόλυτο, αυτό που έχει χαθεί για πάντα, το ασύλληπτο που ζει και υπάρχει στη σφαίρα της φαντασίωσης. Οι γυναίκες στις ταινίες του Fellini έχουν σταθερά πρότυπα επηρεασμένα από τον τύπο γυναίκας που έλκυαν τον ίδιο, αποτέλεσμα των προσωπικών του βιωμάτων και των παιδικών του αναμνήσεων. Τα γυναικεία πρόσωπα θα ήταν μητρικές φιγούρες με το στοργικό και συγκαταβατικό ύφος, μέσα σε υπερτροφικά στήθη των οποίων οι άντρες έβρισκαν καταφύγιο, ασφάλεια και προστασία. Γυναίκες με γνήσια ιταλική, λαϊκή ομορφιά, δυναμικές, εργατικές με σφρίγος περικυκλωμένες από ένα παραδοσιακό πατριαρχικό κόσμο. Οι προκλητικές, οι ηδονικές οι ακόρεστα φιλήδονες, οι πόρνες, οι γυναίκες των καμπαρέ, των music hall και των πορνείων. Οι χυδαίες, σχεδόν αποκρουστικές, οι γυναίκες με ένστικτο. Θηλυκά χαριτωμένα και κομψά, αυταρχικές και γεροδεμένες που δημιουργούν αισθήματα αβεβαιότητας και ανασφάλειας στα αρσενικά.

Η κάμερα του Fellini δημιουργεί και προβάλει όλες αυτές τις περσονες, ορίζει την τύχη τους, αποκαλύπτει τους ενδόμυχους πόθους του και τους προσωπικούς του μύθους. Συχνά η πλοκή του έργου του, διαδραματίζεται ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Ο Fellini συνήθιζε να θέτει ερωτήματα που αφορούν τις διαπροσωπικές σχέσεις με γονείς, παιδιά, συνεργάτες, ολόκληρο τον κόσμο. Συχνά ο φόβος για το χρόνο που περνά, τις δυσκολίες που παρουσιάζονται καθώς μεγαλώνουμε, τα άλυτα θέματα από την εποχή της παιδικής μας ηλικίας που πάντα βρίσκουμε μπροστά μας, έγιναν σημείο αναφοράς της ποιητικής φελινικής ματιάς. Οι χώροι του Fellini, ηλιόλουστες πλατείες, συνοικιακά θέατρα, αίθουσες σινεμά, ερημικές παραλίες, μισοσκότεινα σοκάκια, μισοφωτισμένοι δρόμοι, παρακμιακές γωνιές, όλοι από τη χώρα του υποσυνείδητου. Ο Φελινικός κόσμος είναι μαγεμένος, μια διονυσιακή γιορτή, ένα ξέσπασμα και μετά ένα μεγάλο ερωτηματικό. Έχοντας ήδη δημιουργήσει ταινίες γεμάτες με το στοιχείο του προβληματισμού και της αμφισβήτησης σε μια κρίσιμη καμπή της καριέρας του, κατόρθωσε να μετατρέψει το προσωπικό του αδιέξοδο σε έργο τέχνης ( 8 ½,) προετοιμάζοντας το έδαφος για κλασσικές μεταγενέστερες ταινίες όπως το Amarcord, Roma, Satyricon , La Citta delle Donne (φωτό κάτω), Casanova, E la Nave Va.

8 ½ (1963) 

Ένα έργο εσωτερικός μονόλογος, αναπόλησης της αγωνίας του καλλιτέχνη και του αγώνα της δημιουργίας. Ίσως το σημαντικότερο κινηματογραφικό επίτευμα του Fellini. Ο τίτλος συμβολίζει την 8η ταινία του ενώ το μισό, τη συμμετοχή του σε δυο επεισόδια δυο σπονδυλωτών ταινιών. Μέσα από την καταπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Gianni di Venanzo (φωτό κάτω), τα γεωμετρικά και μη ρεαλιστικά πλάνα και την επιβλητική χρήση εικόνων και ήχου η ταινία δεν προχωρά σε λεπτομέρειες σχετικά με την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η τέχνη ούτε εμπλέκεται σε ψυχαναλυτική διερεύνηση. Αντίθετα, "ανοίγει ένα παράθυρο"μέσα στον καθένα από εμάς, καλλιτέχνη ή μη. Όλη η ταινία, είναι γεμάτη έντονες αντιθέσεις μεταξύ άσπρου και μαύρου. Το κοντράστ είναι δραματικό, το ένα πρόσωπο λουσμένο στο φως, το άλλο στο απόλυτο σκοτάδι. Κοντράστ υπάρχει στην κανονική ροή του σήμερα, στις αναμνήσεις πολλές σκιές και οι φαντασιώσεις πάλλευκες. Οι λήψεις είναι εξαιρετικά τολμηρές με το φακό σε διαρκή κίνηση και ιδιαίτερα σε σημεία όπου κινείται συνεχόμενα μπρος- πίσω πάνω σε ένα πρόσωπο. Απαράμμιλης ομορφιάς τα πλάνα -σεκάνς όπου παρελαύνουν όλες οι προσωπικές του φαντασιώσεις, οι φοβίες και οι ονειρικές εικόνες.

8 ½ (1963)

Σκηνοθέτης: Federico Fellini

Σενάριο: Federico Fellni, Envio Flaiano, Tullio Pineli

Φωτογραφία: Gianni di Venanzo

Μουσική: Nino Rota

Ηθοποιοί: Marcello Mastroianni, Claudia Cardinale, Anouk Aimee, Sandra Milo, Barbara Steele, Madeleine Le Beaw

Βραβεία: Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, προτάθηκε για όσκαρ σκηνοθεσίας το 1963

Διάρκεια: 138’

Βιογραφία 

Γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1920 στο Ρίμινι. Όταν έγινε 12 ετών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Ίσως αυτός να εξηγεί την αγάπη που έθρεφε για τους κλόουν που πάντα εμφανίζονταν στις ταινίες του. Στα17 του εγκατέλειψετην ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε για να πάει στη Ρώμη. Εκεί έζησε αρχικά σα σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς για κονφερασιε και άλλους καλλιτέχνες του music Hall. Το 1943 σε ηλικία 23 ετών παντρεύτηκε την ηθοποιό Giulietta Masina πλάι στην οποία έζησε 50 χρόνια, μέχρι το θάνατο του. Το 1946 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι. Το 1954 κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας για την ταινία I Vitelloni (1943).To 1960 το Χρυσό φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών για τη ταινία La Dolce Vita. Πήρε 4 φορές το όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας: Το 1956 για το La Strada (1954), για το Le Nottidi Cabiria (1957), το 1963 για το 8 ½ και το 1974 για το Amacord (1972). Προτάθηκε 4 φορές για όσκαρ σκηνοθεσίας για τις ταινίες: La dolce vita (1969), 8 ½ (1963), Satyricon (1969) και Amacord (1973). Το 1993 η Αμερικάνικη Ακαδημία Κινηματογραφου του απέμεινε τιμητικό όσκαρ για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στη Ρώμη, στις 31 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς.