Στην ψηφιακή εποχή είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τη διαφορά ανάμεσα στη φωτογραφία σαν φυσικό αντικείμενο και την φωτογραφική εικόνα δηλαδή αυτό που μπορεί να προσφέρει νέα χαρακτηριστικά και ειδικά πάνω στην οθόνη της συσκευής που εμφανίζεται αλλά που δεν έχει υλική παρουσία. Αν πραγματικά θέλει να κοιτάξει κανείς από κοντά μια φωτογραφία, βρίσκει καινούριο τρόπο να την προσεγγίσει, τόσο σαν φωτογραφικο αντικείμενο, όσο και σαν ψηφιακή εικόνα
Οι δώδεκα φωτογραφίες, που παρουσιάζουμε, είναι άγνωστων φωτογράφων της δεκαετίας του '50 και τις έχουμε επιλέξει ανάμεσα στις φωτογραφίες του μεγάλου φωτογραφικού αρχείου του Μουσείου ΜΟΜΑ της Νέας Υόρκης.
Η Sarah Meister επιμελητής στο τμήμα φωτογραφίας του ΜΟΜΑ αναφέρει: “ Υπάρχουν τόσο πολλές φωτογραφίες και ψηφιακές εικόνες σήμερα στον κόσμο, που αντί να τις προσθέτουμε στις λίστες με τα πράγματα που “πρέπει κάποιος να δει”, θα πρότεινα κάτι διαφορετικό: Πιστεύω πως ο κόσμος θα μπορούσε να βλέπει πιο ξεκάθαρα εάν έβρισκε το χρόνο να κοιτάζει από λίγο πιο κοντά ”
Και συνεχίζει λέγοντας πως “στην ψηφιακή εποχή είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τη διαφορά ανάμεσα στη “φωτογραφία” σαν φυσικό αντικείμενο και την “φωτογραφική εικόνα” δηλαδή αυτό που μπορεί να προσφέρει νέα χαρακτηριστικά και ειδικά πάνω στην οθόνη της συσκευής που εμφανίζεται αλλά που δεν έχει υλική παρουσία“ και πως “αν πραγματικά θέλει να κοιτάξει κανείς από κοντά μια φωτογραφία, βρίσκει καινούργιο τρόπο να την προσεγγίσει , τόσο σαν φωτογραφικό αντικείμενο, όσο και σαν ψηφιακή εικόνα”
Αλλά και ο Πλάτων Ριβέλλης, δάσκαλος και θεωρητικός της φωτογραφίας, στο τέλος του προλόγου του βιβλίου του “Moνόλογος για τη φωτογραφία” αναφέρει : “΄Ισως κάποτε να μοιάζουν διαφορετικά αυτά που πραγματεύεται αυτό το βιβλίο. Όπως αλλάζει μια φωτογραφία που την κοιτάζει κανείς με επιμονή .”
Από διάφορετικές οπτικές γωνίες και τρόπους ανάγνωσης, αποκαλύπτεται ένας νέος ποιητικός λόγος, αυτός της φωτογραφίας, ανάμεσα στον ωκεανό των εικόνων και την καταιγιστική ροή ψηφιακών πληροφοριών που μας κατακλύζει .
“Κοιτάζοντας από κοντά “ στεκόμαστε μπροστά στη φωτογραφία.Την ξεχωρίζουμε ανάμεσα σε όλες αυτές τις εικόνες που περνούνε αδιάκοπα μπροστά στις οθόνες των ματιών. Όπως ξαφνικά στεκόμαστε μπροστά σε σπάνιο δέντρο μέσα σε τεράστιο δάσος .
Αλλά και φωτογραφίζοντας έχουμε τη χαρά της επιλογής. Επιμένουμε να κοιτάζουμε για να βλέπουμε. Kαι επιχειρούμε να χαράζουμε μικρές προσωπικές διαδρομές , χωρίς να χανόμαστε πάνω στη σκηνή της ψηφιακής αναπαράστασης του κόσμου.
https://www.ifocus.gr/inspirations/art-in-photography/570-prosopikes-diadromes-tin-epohi-tis-psifiakis-anaparastasis#sigProId6aa94e925d