Έχει αρχίσει να βραδιάζει. Κοντοστέκεται και ρίχνει ένα γύρο το βλέμμα του. Δίπλα στην ανοχύρωτη πόλη το φωτισμένο ερείπιο. Το πέτρινο ερειπωμένο θέατρο. Θέλω κι άλλα πράγματα, σκέφτεται. Είναι, εδώ, άραγε το κατάλληλο μέρος; Σαν ηχώ απ’ τη μεριά του θεάτρου έρχεται μετά την ερώτηση και η απάντηση : - “ Θα σου δείξω τα πράματά μου. Θέλω όμως πρώτα να μου πεις τι σ’ αρέσει .”
Είναι γοητευτικό και παράξενο. Βλέπει το λιγοστό φως. Μπορεί να το εγκλωβίσει. Μπορεί να το αποθηκεύσεΙ. Μπορεί να το αποτυπώσει πάνω στην υλική εκδοχή του κόσμου. Πάνω στον καμβά της οθόνης του ή πάνω στην επιφάνεια ενός μικρού τεμαχισμένου χαρτιού.
Γιατί προχωράει χορεύοντας; Περπατάει ανάμεσα στα στενά ελικοειδή μονοπάτια. Με μια μικρή υποψία αβύσσου σε κάθε τους σταυροδρόμι. Κάποτε και παραπατώντας ανάμεσα στις χοντρές παλιές πέτρες.
Κάθε τόσο σταματά. Στέκει για λίγο μετέωρος
- ‘Εχεις δει ποτέ σου τέτοιο παιχνίδι εσύ;
- Τι ήταν αυτό τότε ;
- Λα μινόρε, κυρία μου
Όλα γύρω του σκόρπια. Ψάχνοντας τις συνδέσεις μεθοδεύει το πανέμορφο ταξίδι.
Ακονίζει τα εργαλεία του.
Συλλαβίζοντας, αρχίζει να κατακτά τη νέα γλώσσα. Την άγνωστη γλώσσα της φωτογραφίας.
Οι σκιές μακραίνουν γρήγορα. Το σκοτάδι δεν θ’ αργήσει να πέσει.
Oι φωτογραφίες του Roy DeCarava
https://www.ifocus.gr/inspirations/art-in-photography/1626-x#sigProId0d48bc69dc