20 χρόνια τουλάχιστον πηγαινοερχόταν στα Μετέωρα ο Κώστας Μπαλάφας προσπαθώντας μέσα από το φακό του να εστιάσει στο βάθος και να αναδείξει την προοπτική τους. Θέλησε να αποτυπώσει και το κατάφερε την ουσία, τον μυσταγωγικό χαρακτήρα των Μετεώρων, την εσωτερικότητα, την κατάνυξη, το άυλο και το αφανές.
"Από χρόνια σαν αντίκρυζα αυτά τα βράχια με τα μοναστήρια στις κορυφές σαν αετοφωλιές, μ ‘έπιανε δέος, αλλά όταν εμφάνιζα τα φιλμ με απογοήτευε το αποτέλεσμα. Τα φυσικά αριστουργήματα, είναι όπως οι ιδέες, που δε μετουσιώνονται σε εικόνα ολόκληρα, αλλά όσο τα υλικά και τα τεχνικά μέσα το επιτρέπουν"
20 χρόνια τουλάχιστον πηγαινοερχόταν στα Μετέωρα ο Κώστας Μπαλάφας προσπαθώντας μέσα από το φακό του να εστιάσει στο βάθος και να αναδείξει την προοπτική τους. Θέλησε να αποτυπώσει και το κατάφερε την ουσία, τον μυσταγωγικό χαρακτήρα των Μετεώρων, την εσωτερικότητα, την κατάνυξη, το άυλο και το αφανές.
Και όμως μέσα από τα λόγια του Κώστα Μπαλάφα για τα Μετέωρα βλέπουμε την καλλιτεχνική αγωνία, το δημιουργικό άγχος, την ανασφάλεια που διακατέχει όλους τους δημιουργούς να αγγίξουν και να αποτυπώσουν μέσα από το έργο τους την υπέρβαση.
Ο Κώστας Μπαλάφας δεν μαγεύτηκε απλώς από την απόκοσμη ομορφιά του τοπίου, δε στάθηκε μόνο στη μεγαλοπρέπεια του. Επηρεάστηκε βαθιά και αυτό φαίνεται στο φωτογραφικό του έργο από τη μυστική εμπειρία του μοναχικού βίου των Μετεώρων. Σεβάστηκε, αγάπησε και εκτίμησε την Παράδοση των Μετεώρων.
Όταν έπεφτε το σκοτάδι και το φως του φεγγαριού έβγαινε, συνήθιζε να παρομοιάζει τους Μετεωρίτικους βράχους με γιγάντιες μορφές Τιτάνων, έτοιμων να κονταροχτυπηθούν, ή σα σκιαχτερά φαντάσματα μέσα σε πύργους παραμυθιών.
Τα Μετέωρα, η Θηβαίδα των Σταγών ( της Καλαμπάκας) μέσα από το φωτογραφικό φακό του Κώστα Μπαλάφα παρουσιάζονται ως ένα μοναδικό πανόραμα- ντοκουμέντο με εξωτερικές και εσωτερικές απόψεις των μοναστηριών, με αποκορύφωμα τα μυστηριακά, ζωντανά πορτραίτα των μοναχών και μοναζουσών σε ώρες περισυλλογής και προσευχής αλλά και διακονημάτων και καθημερινών ασχολιών.
Σκηνές με μοναδικές απόψεις των βράχων και των σκαρφαλωμένων σ’ αυτούς μοναστηριών, σκεπασμένων από τις αντάρες και ομίχλες (<< νεφέλη και γνόφος κύκλω αυτών>>) ή και από το πάλλευκο πυκνό χιόνι ( ευλογείτε πάχναι και χιόνες, αστραιπαί και νεφέλαι τον Κύριον>>) μαρτυρούν το δέος που ένιωθε ο Κώστας Μπαλάφας για αυτό το τόπο, μεταβιβάζοντας στο θεατή τη βαθιά του συγκίνηση, και εμπνέοντας κάθε φωτογράφο να ανακαλύψει τα Μετέωρα και να κατανοήσει γιατί πάντα επέστρεφε για να τα φωτογραφίσει ξανά.
Κείμενο: Σοφία Δαλαμάγκα