Σε ένα βουδιστικό κείμενο αναφέρεται ότι ”και ο Βούδας συνεχίζει την πρακτική του, συνεχίζει το διαλογισμό”. Σκέφτομαι πως μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι οι “Βούδες” της φωτογραφίας, ο Sander, ο Atget,ο Bresson ή όποιος άλλος, συνεχίζουν την πρακτική τους, την φωτογραφία.
Για τον Kertesz το ξέρουμε ότι μέχρι να πεθάνει φωτογράφιζε και πειραματιζόταν.
Αναρωτιέται κανείς γιατί να συνεχίζουν, ποιο είναι το κίνητρο που τους απομένει, ποιο στόχο επιδιώκουν που δεν τον έχουν φτάσει ήδη.
Μπορείς να σκεφτείς ότι είναι από κεκτημένη ταχύτητα, από συνήθεια. Υπάρχουν και καλές συνήθειες εκτός από κακές.
Η συνήθεια όμως έχει κάτι το μηχανικό, η χαρά που σου δίνει είναι η τήρησή της, περισσότερο αναστατώνεσαι, όταν για κάποιο λόγο διακόπτεται. Η συνήθεια, ωφέλιμη ή μη, είναι περιοριστική της ελευθερίας.
Δεν μπορώ να φανταστώ το Βούδα να κάθεται για διαλογισμό από συνήθεια, όπως θα έπλενε τα δόντια του. Ούτε τον ηλικιωμένο Kertesz να παίζει με τα γυάλινα αντικείμενα και τις παραμορφώσεις της οπτικής από συνήθεια.
Η πνευματική αναζήτηση και η τέχνη έχουν χαρά, τη χαρά του παιχνιδιού. Από συνήθεια δεν παίζει κανείς.
Το παιχνίδι ναι, αυτό είναι κίνητρο. Να τρίβει κάποιος τα χέρια του από ενθουσιασμό πριν κάτσει για διαλογισμό και να σκέφτεται “για να δούμε τι έργο θα παιχτεί στο κεφάλι μου κι απόψε”, ή να παίρνει την κάμερα και να λέει, ”για να δούμε τι έργο θα παίξει για μένα ο κόσμος σήμερα”.
Το παιχνίδι βέβαια για να υπάρξει χρειάζεται κανόνες, απλούς ή πιο σύνθετους, και οπωσδήποτε κάποιο στόχο. Και το χαίρεσαι μόνο όταν το παίρνεις στα σοβαρά.
Περισσότερα για τους στόχους προσεχώς….