Ο Λάο Τσε γράφει στο Τάο τε Κινγκ: “αυτό που μπορούμε να ονομάζουμε Τάο δεν είναι το αληθινό Τάο, όποιο όνομα κι αν του δώσουμε δεν θα του ταίριαζε απόλυτα”.
Αλλά και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης (όχι ο πολιούχος) έχει γράψει θεολογική πραγματεία για το τι δεν είναι ο Θεός, αποφατικά.Η καλλιτεχνική φωτογραφία και κάθε έργο τέχνης μοιάζει σε αυτό με το Τάο, το Απόλυτο, το Θείο. Γεννιέται εντός του καλλιτέχνη χωρίς να μπορούμε να ορίσουμε γιατί και πώς, αν δεν καταφύγουμε σε ψυχολογικές, κοινωνικές και φιλοσοφικές απλουστεύσεις και, κατόπιν, υπάρχει χωρίς να μπορούμε λογικά να πούμε γιατί είναι έργο τέχνης· παρόλα αυτά το ξέρουμε.
Ας επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε την καλή φωτογραφία αποφατικά. Τι δεν είναι καλή φωτογραφία;
Δεν είναι η φωτογραφία που αντέχεις να βλέπεις πολύ καιρό στο σαλόνι σου,
δεν είναι η φωτογραφία που δεν αντέχεις να βλέπεις για καιρό επάνω στο ψυγείο σου.
Δεν είναι η φωτογραφία που αν και αναγνωρίζεις ενδιαφέροντα στοιχεία στο θέμα, τη σύνθεση και το περιεχόμενο, δεν έχει ενότητα ώστε αυτά να μην ξεχωρίζουν (σαν μακαρονάδα με χώρια τον κιμά, το τυρί, τα μακαρόνια).
Δεν είναι η αναμνηστική φωτογραφία,
δεν είναι η φωτογραφία που δεν είναι αναμνηστική με κάποιο τρόπο για το φωτογράφο της.
Δεν είναι η φωτογραφία που είναι καλή για όλους,
δεν είναι η φωτογραφία που είναι καλή μόνο για τον φωτογράφο της.
Δεν είναι φωτογραφία που απευθείας θυμίζει τους δασκάλους της,
δεν είναι η φωτογραφία που αγνοεί τους μεγάλους δασκάλους.
Δεν είναι η φωτογραφία που δεν πατάει στο συγκεκριμένο (πράγμα, τόπο, χρόνο),
δεν είναι η φωτογραφία που μένει στην απεικόνιση του συγκεκριμένου
Δεν είναι η ατμοσφαιρική φωτογραφία (σαν άδεια σκηνή θεάτρου χωρίς έργο).
Δεν είναι η φωτογραφία που χρειάζεται κι άλλες από δίπλα να τη συμπληρώνουν,
δεν είναι η φωτογραφία που δεν αισθάνεσαι ότι είναι μέρος ενός φωτογραφικού κόσμου (αυτόν του δημιουργού της).
Δεν είναι η συγκινητική φωτογραφία,
δεν είναι η φωτογραφία που δεν συγκινεί.
Δεν είναι η φωτογραφία χωρίς εσωτερική αντίφαση, αμφισημία ,
δεν είναι η φωτογραφία που η αμφισημία της είναι προφανής (παιδί που κλαίει σε πολεμικό φόντο).
Δεν είναι η φωτογραφία που δεν εκφράζει τον δημιουργό της - σκέψεις, αισθήματα, προσωπική ιστορία,
δεν είναι η φωτογραφία που μέσω αυτής ο φωτογράφος μιλάει ευθέως για τις σκέψεις τα αισθήματα, την ιστορία του - η φωτογραφία μανιφέστο.
Όταν δεν είναι όλα τα παραπάνω κι άλλα ενδεχομένως, είναι καλή η φωτογραφία;
Όχι, δεν είναι απαραίτητα.
Όσο κι αν προσπαθούμε με τα δεν να περιορίσουμε το χώρο στον οποίο μπορεί να υπάρξει μία καλή φωτογραφία, ένα έργο τέχνης, αυτό διαφεύγει όλο και πιο βαθιά σε ένα απροσδιόριστο κέντρο. Αυτό άλλωστε είναι και το ενδιαφέρον του παιχνιδιού της τέχνης.
Ο μεγάλος θεατράνθρωπος Tadeusz Kantor λέει κάπου:
"Ξέχασα...ήξερα, ήξερα… σας διαβεβαιώ,κυρίες και κύριοι."
'Ενα άρθρο του Πλάτωνα Ριβέλλη που αναφέρεται στον Κάντορ.
Λίγα λόγια για τον Μιχάλη Πολιτόπουλο (φωτό πάνω)
Ο Μιχάλης Πολιτόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα.
Παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας στον «Φωτογραφικό Κύκλο» το 1992 όπου έκτοτε είναι μέλος.
Έχει εκθέσει φωτογραφίες σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Το 1997 κυκλοφόρησε βιβλίο με φωτογραφίες του με τίτλο «Το Δωμάτιο».
Το 1998 συμμετείχε με φωτογραφίες του στο λεύκωμα «Κύπρος- Έξι φωτογραφικές διαδρομές».
Έχει διδάξει φωτογραφία στην Κοινότητα Απεξάρτησης «Διάβαση» και στο “ State University of N.Y” στην Αθήνα.
E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.