Ένας πελαργός καλύπτει 14.000 χιλιόμετρα κάθε χρόνο για να συναντήσει το τραυματισμένο ταίρι του. Ξεκινά από τη Νότια Αφρική και φτάνει στην Κροατία. Εκεί ζει η αγαπημένη του, η οποία δεν μπορεί να πετάξει εξαιτίας ενός πυροβολισμού κυνηγού.
Για 16 χρόνια ο αρσενικός πελαργός Κλίπιταν δεν έχει αλλάξει τη διαδρομή του. Πετά για 9.000 μίλια προκειμένου να βρει την αγαπημένη του Μαλένα. Ο θηλυκός πελαργός υιοθετήθηκε το 1993 από τον Στίπαν Βόκιν στην Κροατία, όπου βρέθηκε τραυματισμένη. Πυροβολήθηκε από κυνηγό στα φτερά της και δεν κατάφερε να ξαναπετάξει. Το χειμώνα ζει σε ένα ειδικά διαμορφωμένο κτίριο με αποθηκευτικό χώρο, ο οποίος διαθέτει τη φωλιά της, θέρμανση και ενυδρείο. Ο ιδιοκτήτης που τη φροντίζει το αποκαλεί «αυτοσχέδια Αφρική».
Σε μια συνέντευξη του ο Βόκιν δήλωσε πως την παίρνει μαζί του στο ψάρεμα, ενώ παρακολουθούν μαζί τηλεόραση. «Είμαι υπεύθυνος για τη ζωή της»
Την άνοιξη ο Βόκικ μεταφέρει τη φωλιά της στη ταράτσα του κτιρίου. Εκεί κάθε χρόνο συναντά τον αγαπημένο της. Ο αρσενικός πελαργός διανύει 9.000 μίλια για να βρει την τραυματισμένη Μαλένα. Ταξιδεύει από τη Νότια Αφρική για να φτάσει στην Κροατία, όπου ο θηλυκός πελαργός ζει.
Μαζί έχουν γεννήσει 63 νεογνά. Ωστόσο καθώς η Μαλένα δε μπορεί να πετάξει ή να κυνηγήσει, αυτός που ταΐζει τους πελαργούς που γεννιούνται είναι ο αγρότης που τη φροντίζει.
Η τρυφερή τους σχέση έχει κάνε το ζεύγος των πελαργών διασημότητα στην Κροατία, Ζουν μαζί από την άνοιξη μέχρι και τον Αύγουστο και στη συνέχει ο Κλίπιταν μεταναστεύει με τα μικρά του για την Αφρική.
-πόσο μακριά είναι από δω η Αφρική;
Τόσο κοντά όσο και μακριά
Δεν μπορεί η απόσταση να γίνει φυλακή.
Μαλένα
Όταν με πυροβόλησαν, ο πόνος ήταν οξύς.
Ήρθε ο Βόκιν και με περιέθαλψε.
Γέμισα γάζες και αίματα
Σιχάθηκα το κόκκινο χρώμα από τότε.
Και τους κυνηγούς με τα σκυλιά τους
με μύριζε ένα νόμιζα θα με σύρει αλλά τελευταία στιγμή μάλλον με λυπήθηκε
Και έφυγε με ορμή
Έτσι με έχασε ο κυνηγός έκανε ο σκύλος πώς δεν με είδε και μου έσωσε τη ζωή.
-Είναι ακόμα ζωντανή είπε ο Βόκιν και με πήρε αγκαλιά
Από τη βαρβαρότητα του κυνηγού στην καλοσύνη των ξένων
Χωρίς φτερά
Είπα στον Κλίπιταν
μου έκλεψε κάποιος τη χαρά.
«όταν ψηλά πετούσαμε κοντά σχεδόν στον ήλιο
Ποτέ μου δεν το σκέφτηκα ότι
Στη γη θα μείνω.
Και τώρα που καρφώθηκα στο χώμα
σαν το φίδι,
κοιτώ ψηλά τα σύννεφα
Τον ήλιο να μη φύγει
και μείνω μόνη να χτυπώ τα βράδια τα φτερά μου
Ανάμνηση αλλοτινή
Και λύπη και χαρά μου»
Κλίπιταν
Και θα πετάξω μακριά να φύγω,
Πίσω θα κοιτάξω
μα δε μπορώ να μείνω.
Ήταν η πρώτη μου αντίδραση.
Ποιος μπορεί τις μέρες μας (ακόμα και ένας μονογαμικός πελαργός)
τόσο να δεσμευτεί;
Όμως δεν κράτησε πολύ
Έχασε με πάταγο η λογική (αυτές οι λέξεις τώρα απόδειξη τρανή)
Επιστρέφω κάθε Άνοιξη
Κι ύστερα πάω στην Αφρική