Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ο 13χρονος Shoaib Ahmed και ο 9χρονος αδελφός του Abdul Rasheed είναι σαν οποιαδήποτε άλλα παιδιά που παίζουν συνέχεια έξω.
Ωστόσο, όταν ο ήλιος δύει, τα αδέλφια από το Πακιστάν παραλύουν, ανήμπορα να κινηθούν ή να μιλήσουν μέχρι την ανατολή του ηλίου. Η σπάνια αρρώστια τους παραμένει μυστήριο για την ιατρική κοινότητα.
Τα δύο αδέλφια έχουν το παρατσούκλι τα «ηλιακά αγόρια» και εδώ και χρόνια ζουν σε ένα νοσοκομείο στο Ισλαμαμπάντ, του Πακιστάν ενώ έχουν υποβληθεί σε περισσότερα από 300 τεστ.
-300 ή 299
Αστέρια μέτρησα
Η μαμά έλεγε ότι άμα μετράς τα αστέρια ένα βράδυ σαν αυτό θα βγάλεις μυρμηγκιά.
Shoaib
Την πρώτη φορά που παραλύσαμε μαζί,
ήμασταν πολύ μικρά
Σκέφτηκαν μήπως είναι κάτι που μας δένει
κάποια προγονική κατάρα ή ευχή
Βλέπουμε τα ίδια όνειρα ξέρετε, είπα στον γιατρό
Μου χαμογέλασε πίσω από μια λευκή μάσκα
Το όνειρό σας απόψε θα ήθελα μέσα στο θάλαμο σα σινεμά να δω.
Και μας έκανε μια ένεση
Δεν ξαναείδα τα ίδια μάτια έκτοτε
Τον αναζήτησα γιατί είχε κάτι το καθησυχαστικό.
«όταν πέσει το σκοτάδι πριν ακόμα τεντωθώ
Έρχεται εκείνη πάντα και μου λέει να κοιμηθώ
Αν τα μάτια σου ανοίξεις
Δεν θα είναι για καλό»
Abdul
Κάθε πανσέληνο βλέπουμε το ίδιο όνειρο με τον αδελφό μου
Τινάζομαι και μπερδεύω τα σεντόνια από τον πανικό μου.
Τα φαντάσματα χάνονται όταν σκάσει η πρώτη ακτίνα την αυγή.
Εμείς πάλι στο σκοτάδι
Κρατάμε τα χέρια και πέφτουμε σε ύπνο ήρεμο βαθύ.
Γιατρός
Άφησα τα ηλιακά αγόρια πίσω μου και πήγα σε άλλο νοσοκομείο
να εργαστώ.
Γιατί;
Φοβήθηκα τον ύπνο τους να μοιραστώ
Δουλεύω με τον θάνατο κάθε μέρα όμως ποτέ δεν τόλμησα να τον ονειρευτώ.